Ο τόπος για ‘σένα
12 Νοεμβρίου 2013 § 2 Σχόλια
Είμαι σίγουρος ότι θα προτιμούσα να κάνω το Πειραιάς-Χάλκη, σχεδόν δυο μέρες ταξίδι, με τον αγέραστο «Βιτσέντζο Κορνάρο» από το να δω δεμένος σε μια καρέκλα τρία σερί παιχνίδια ομάδων του Μπάμπη Τεννέ. Αυτός είναι όμως. Και αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς είναι ίσως ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό, ό,τι πιο κοντά στην ουσία του ελληνικού ποδοσφαίρου -ούτε ο Βίκτωρας και ο Θωμάς, ο Κόκκαλης, ο Μαρινάκης και οι Βαρδινογιάννηδες, ούτε ο Αλαφούζος, ο Κομπότης ή ο Πανόπουλος.
Όλοι αυτοί είναι ο θόρυβος, η σκόνη γύρω από την μπάλα που, ναι σύμφωνοι, στην προκειμένη περίπτωση συντηρούν και χαρακτηρίζουν το παιχνίδι. Πίσω όμως από αυτό το καφέ σύννεφο παραγόντων και παραγοντίσκων, αυτό που μένει σταθερό και αναλλοίωτο είναι η συνοφρυωμένη και σφιγμένη εικόνα του Τεννέ στον πάγκο. Εδώ και δύο δεκαετίες καταφέρνει να είναι πάντα εκεί, στο φόντο: πιο ήσυχος και από ψίθυρο στους διαδρόμους της ΕΠΟ, πιο αναμενόμενος και από τετράστιχο σε ημερολόγιο τοίχου.
Ειλικρινά, δεν θυμάμαι πόσα «αγροτικά» έχει κάνει σε μερικές από τις πιο θλιβερές πόλεις της ελληνικής περιφέρειας. Είναι πολλά. Όπως πολλές είναι και οι θριαμβευτικές άνοδοι ή οι περιπετειώδεις σωτηρίες που έχει πετύχει. Σε ένα λιγότερο νοσηρό περιβάλλον από αυτό της super league, η πρόσφατη, δεύτερη επιστροφή του στο Απόλλωνα θα δημιουργούσε -περισσότερο και από την προσδοκία να παίξει λίγο άμυνα η ομάδα μήπως και σώσει την κατηγορία- διάφορους γλυκούς νοσταλγικούς συνειρμούς για την Α΄ Εθνική στα μέσα του ’90: η κλήση στην εθνική που δεν ήρθε ποτέ για τον Λευτέρη Βελέντζα, η Ριζούπολη με το πέταλο-εργοτάξιο, οι κούρσες του Μιχάλη Αλβέρτη μερικά χιλιόμετρα πιο μακριά, στα νταμάρια του Βύρωνα. Ωστόσο, πριν καλά-καλά τον συνηθίσουμε, αποχώρησε το ίδιο αθόρυβα όπως είχε έρθει, έχοντας έναν ελλιπή απολογισμό (2 ήττες, 2 ισοπαλίες, αλλά και πρόκριση στο κύπελλο) σε μια ακόμα πιο ελλιπή ομάδα.
Λογικά η επόμενη δουλειά του –είτε στην ίδια κατηγορία είτε στην αμέσως χαμηλότερη- απέχει μερικές μόνο αγωνιστικές. Μία νέα ειδική αποστολή, ακόμα και τώρα που έχει κλείσει τα εξήντα. Μερικά ακόμα παιχνίδια του «μισό-μηδέν» που δύσκολα ξεχωρίζουν το ένα από το άλλο και ελάχιστοι θυμούνται μετά τα ενενήντα λεπτά. Το πιο πιθανό είναι όταν θα αποσυρθεί να τον θυμόμαστε για αυτές τις αποστολές ή να τον περιγράφουμε με αυτές τις λέξεις. Δεν θα είναι εντελώς άδικο, αλλά ούτε και απόλυτα ακριβές. Ο Τεννές έχει το σκονισμένο στέμμα για μία επικράτεια γεμάτη από κακοφωτισμένα γήπεδα και απαρχαιωμένες κερκίδες που ποτέ δεν βαριούνται τα χασμουρητά και τα ευφάνταστα μπινελίκια.
Και κάπου εκεί γύρω στο 72ο λεπτό, με το σκορ στο 0-0, λίγο πριν εκτελέσει η αντίπαλη ομάδα ένα κόρνερ, θα σηκωθεί και θα κάνει νόημα με το χέρι στο μοναδικό του επιθετικό να γυρίσει πίσω για να μαρκάρει τον προωθημένο στόπερ.
Οι πτησεις του Μπεργκαμπ 
Συγχαρητήρια για το αφιέρωμα! Ο Babis O’ Tennes είναι ο μεγαλύτερος Ιρλανδός που πέρασε από το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Ευχαριστούμε Joseph! Έχεις απόλυτο δίκιο για τον O’ Tennes.Είναι επίσης αδελφικός φίλος του Τόνι Κασκαρίνο, αλλά και του ροκ σταρ Μπόνο 🙂