Γιατί θα διασκεδάζουμε και εμείς στο χορτάρι

14 Φεβρουαρίου 2014 § 1 σχόλιο

Photo credit: Gabriel Uchida

Την άνοιξη του 1997 η αυλή του σχολείου έχει γεμίσει με γαλάζιες φανέλες. Είναι η δεύτερη εμφάνιση της Μπαρτσελόνα, αρκετά όμορφη και για κάποιους πιο όμορφη ακόμα και από την κλασική με τις μπλε και κόκκινες ρίγες. Οι περισσότερες φανέλες έχουν τυπωμένο στην πλάτη το 9, το 9 του Ρονάλντο, «αυτού που τους περνάει όλους, τον έχεις δει;» Ποιος δεν τον έχει;

Έπαιρνε την μπάλα λίγο κάτω από τη σέντρα και ξεκινούσε την κούρσα του προς την εστία. Στη διαδρομή δεν υπήρχε τίποτα να τον εμποδίσει, προσπερνούσε σώματα και πόδια αντιπάλων, επιτάχυνε διαρκώς και ντρίμπλαρε εν κινήσει, έφερνε ακαριαία την μπάλα από το ένα πόδι στο άλλο, δημιουργώντας χώρο εκεί όπου λίγα δευτερόλεπτα πριν δεν υπήρχε, τους έπαιρνε όλους παραμάζωμα και κάλπαζε προς την περιοχή, τρέχοντας όλο και πιο γρήγορα, συνέχιζε μέχρι να περάσει, να ακυρώσει στην ουσία, τον τερματοφύλακα και να βρεθεί μόνος, ολομόναχος με το τέρμα και να στείλει με το πιο εύκολο πλασέ στον κόσμο την μπάλα στα δίχτυα.

Είναι ένα θαύμα σε κίνηση. Είναι ο πιο πωρωτικός και γαμηστερός επιθετικός. Ακόμα και αν δεν έχεις ακούσει ποτέ και τίποτα για αυτόν, οι γαλάζιες φανέλες στη αυλή το μαρτυρούν.

Το καλοκαίρι του 1998 μπροστά στη μικροσκοπική τηλεόραση μιας κατασκήνωσης ακούμε για πρώτη φορά για συμβόλαια με χορηγούς, για επιληπτικές κρίσεις, για διαφημιστικές υποχρεώσεις που πρέπει να εκπληρωθούν. Ένας τελικός μουντιάλ που ξεκινά και τελειώνει αδιάφορα για όλους (εκτός από τους νικητές Γάλλους), ένας τελικός έντεκα εναντίον δέκα, όπως αποδεικνύεται. Κάποιοι ψιθυρίζουν: «Ναι, εντάξει, τι το βλέπουμε, αφού στημένο είναι». Την ώρα που μεταξύ μας αποτυπώνουμε το ύφος των ελληνικών αθλητικών πρωτοσέλιδων του μέλλοντος, ο Ρονάλντο περιφέρεται στο γήπεδο. Στην απονομή σχεδόν όλοι έχουμε πάει για ύπνο.

Την άνοιξη του 2003 κάμποσοι στο σπίτι παρακολουθούμε αυτό που θεωρείται (όχι από όλους) ως η καλύτερη εμφάνισή του μετά τους τραυματισμούς του. Το χατ τρικ μέσα στο Ολντ Τράφορντ. Έχει αλλάξει, βέβαια. Είναι λιγότερο εκρηκτικός, είναι πιο δημιουργικός όμως και σκοράρει με περισσότερους τρόπους. Μιλώντας με την ασφάλεια που προσφέρει η απόσταση των 11 χρόνων από το σήμερα, ίσως αυτό το παιχνίδι να ήταν όντως το τελευταίο σπουδαίο του, στη διάρκεια μιας εξίσου σπουδαίας σεζόν που είχε ξεκινήσει από το Μουντιάλ του 2002. Και ίσως αυτό το standing ovation, όταν έγινε αλλαγή στο 80, περισσότερο και από ένδειξη θαυμασμού να ήταν και μια μάταιη συνειδητοποίηση για όσα δεν είδαμε από εκείνον.

Το καλοκαίρι του 2011 φτάνει στο μέιλ ένα βίντεο με στιγμιότυπα από το φιλικό που διοργάνωσε προς τιμήν του η ομοσπονδία της Βραζιλίας με αντίπαλο τη Ρουμανία. Είναι θλιβερό. Το βλέπω και προσπαθώ να μπω στη θέση του Ταταρουσάνου. Ναι, είναι τιμή να αγωνίζεσαι στον τελευταίο αγώνα του Ρονάλντο με τη Βραζιλία. Ναι, πρέπει να σκοράρει. Είναι όμως απίστευτη ξεφτίλα να δεχθείς γκολ από αυτόν τον Ρονάλντο που δεν μπορεί να κάνει κοντρόλ, έχει λαχανιάσει μέσα σε δύο λεπτά και έχει καταντήσει σαν κάτι 40άρηδες θείους που τους φωνάζεις τελευταία στιγμή για να συμπληρώσεις ομάδα στο 5×5 και εκείνοι καταστρέφουν τα πάντα χασκογελώντας. Ο Τατουρουσάνου δεν τρώει γκολ από τον Ρονάλντο, του βγάζει και ένα τετ α τετ και μάλλον τον σεβάστηκε περισσότερο απ’ όσο ο Βραζιλιάνος σεβάστηκε το ίδιο του το σώμα και την υστεροφημία του.

Η καριέρα του απέδειξε ότι δεν ήταν ο καλύτερος της φουρνιάς του. Δεν έφτασε σε αυτό το επίπεδο. Αλλά, όπως έγραψε το slate σαν σήμερα πριν τρία χρόνια, όταν ο Ρονάλντο ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ενεργό δράση, σε κάθε του εμφάνιση έκανε το ποδόσφαιρο να μοιάζει με ένα χαρούμενο παιχνίδι.

Σε αυτό το βιντεάκι, λίγες μέρες μετά τη μεταγραφή του στη Ρεάλ, μιλάει με τον Ζιντάν και λέει σε δύο προτάσεις όσα έκανε σε δέκα χρόνια σοβαρής καριέρας: «Θα απολαύσω την παρουσία μου εδώ, αλλά οι φίλαθλοι θα το απολαύσουν περισσότερο γιατί σε κάθε παιχνίδι θα διασκεδάζουμε και εμείς στο χορτάρι».