Τι μάθαμε από τα νοκ άουτ του Τσάμπιονς Λιγκ 2013-14
6 Μαΐου 2014 § 3 Σχόλια
Tι έγινε στους ομίλους τα είπαμε πριν από λίγο καιρό. Πάμε τώρα να δούμε τι έγινε στο ζουμί της ιστορίας, μερικά πράγματα που μάθαμε και μας έκαναν εντύπωση στις νοκ άουτ φάσεις της φετινής σεζόν.
- Τα τελευταία πέντε χρόνια στους οκτώ του Τσάμπιονς Λιγκ έχουν φτάσει ομάδες όπως η Λυών, η Μπορντό, η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, η Σαχτάρ, η Τότεναμ, η Σάλκε, η Μαρσέιγ, ο ΑΠΟΕΛ, η Μπενφίκα, η Μάλαγα και η Γαλατά. Αυτά βλέπει ο Βενγκέρ και τρελαίνεται, καθώς η Αρσεναλ έφτασε μόλις μια φορά στα προημιτελικά, έπεσε πάνω στην Μπαρτσελόνα και αποκλείστηκε. Την επόμενη χρονιά, το 2011, κληρώθηκε πάλι με την Μπάρτσα στη φάση των 16 και επίσης αποκλείστηκε. Το 2012, πάλι φάση των 16, πέφτει πάνω στη Μίλαν. Αποκλείεται. Το 2013 της τυχαίνει η Μπάγερν. Αποκλείεται. Φέτος πάλι η Μπάγερν. Αποκλείεται. Θέλω να πω, είναι γκαντέμης ο Βενγκέρ που τραβάει πάνω του μόνο δυνατούς αντιπάλους; Ή έτσι είναι η ζωή, τι να κάνουμε, ας ήταν καλύτερη η Αρσεναλ να προχωρούσε;
- Επαναληπτικός στο Μόναχο, προημιτελικός. Ο Εβρά σκοράρει για την Γιουνάιτεντ στο 57ο λεπτό και με το σκορ εκείνης της στιγμής η ομάδα (τότε) του Ντέιβιντ «Μόις» Μόγιες περνούσε την Μπάγερν και ετοιμαζόταν για τετράδα. Είναι αυτό που λέμε «σόρι, πλάκα έκανα». Γιατί ναι, δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος αλλά αν η φετινή, θλιβερή Γιουνάιτεντ έφτανε μέχρι τον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, εκεί στην UEFA θα έπρεπε σιγά σιγά να το κλείσουν το μαγαζάκι τους. Η κατάρρευση στο τελευταίο ημίωρο είναι ό,τι θα θυμούνται οι φίλαθλοί της την επόμενη χρονιά, όταν το μενού θα έχει (;) Europa για πρώτη φορά έπειτα από 20 χρόνια.
- Ο Ολυμπιακός είχε έναν εύκολο όμιλο, μετά του έτυχε η πιο βατή ομάδα στα νοκ άουτ, κέρδισε στο Φάληρο με 2-0 και μετά κατάφερε να αποκλειστεί. Τα παραπάνω είναι αλήθεια, αλλά έχουν και μια δεύτερη ανάγνωση. Ο Ολυμπιακός έχει καταφέρει να μπορεί να είναι εύκολος για αυτόν ένας όμιλος του Τσάμπιονς Λιγκ, να κερδίζει 2-0 την (προβληματική) Γιουνάιτεντ και να αποκλείεται μάλλον άδοξα/ άδικα στο Όλντ Τράφορντ. Πρόσημο θετικό λοιπόν.
- Την Σίτι την πίστευα περισσότερο. Κόντρα στην Μπαρτσελόνα ξεφούσκωσε σαν μπαλόνι δεύτερης διαλογής, από αυτά που παίρνεις στα πάρτι επειδή είναι φθηνότερα και αποδεικνύεται ότι υπήρχε λόγος που ήταν φθηνότερα. Δεν έσκασε. Ξεφούσκωσε. Δηλαδή ήταν ελαττωματική, πώς να το πω, όχι αρκετά καλή. Τουλάχιστον όχι για το Τσάμπιονς Λιγκ που δεν επιτρέπει τα λάθη που επιτρέπονται σε ένα εθνικό πρωτάθλημα 38 αγωνιστικών. Και μπορεί να είναι σούπερ αχώνευτη ως ομάδα αλλά με τόσα λεφτά που κυκλοφορούν γύρω της και με έναν τόσο καλό προπονητή θα μπορούσε να μας δείξει κάτι πιο ενδιαφέρον, κάτι πιο σοβαρό, κάτι που δεν θα ξεφουσκώσει την ώρα που σβήνουμε την τούρτα.
- Το ότι η Μπαρτσελόνα δεν είναι αυτή που ήταν μπορεί να το καταλάβει κι ένα μικρό παιδί – όχι εσύ Νέιμαρ. Φαίνεται από την μέτρια κατάσταση του Μέσι, από τις λάθος πάσες του Τσάβι, από την αδυναμία να έχει κατοχή μπάλας σε μερικά παιχνίδια. Φαίνεται από την απουσία της, για πρώτη φορά μετά το 2008, από τους ημιτελικούς. Φαίνεται από το ότι δεν τρομάζει κανέναν. Φαίνεται και από κάτι τελευταίο, λεπτομέρεια ίσως αλλά μου έκανε εντύπωση. Στα καλά τα χρόνια, τότε που οι Τσάβι και οι Ινιέστα και οι Μέσι κολλούσαν την μπάλα στα πόδια τους και με υπερβολική αυτοπεποίθηση την έκαναν βόλτα γύρω από την αντίπαλη περιοχή, η Μπαρτσελόνα είχε την εκνευριστική συνήθεια να εκτελεί τα κόρνερ με πάσα. Ώστε να πάμε πάλι από την αρχή το γύρω γύρω. Φέτος πρέπει να τα χτύπησε όλα με παραδοσιακό τρόπο. Σέντρα στην περιοχή για το κεφάλι του Πικέ, του Μπούσκετς και όποιου άλλου είναι πάνω από 1,75 – όχι εσένα Νέιμαρ. Η Μπαρτσελόνα γίνεται ομάδα αλλά αυτό δεν σημαίνει ό,τι σημαίνει συνήθως. Η Μπαρτσελόνα γίνεται άλλη μια συμβατική ομάδα από τις πολλές (καλές) ομάδες που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη.
- Παρά τα αστεία με τα λεωφορεία και τον αποκλεισμό της, θα ήθελα να πω ότι η Τσέλσι μου άρεσε αρκετά. Δεν παίζει κανένα εντυπωσιακό ποδόσφαιρο και η εμμονή του Μουρίνιο να φέρνει τα παιχνίδια στο όριο μπορεί να έχει άλλοτε καλό αποτέλεσμα (Παρί) κι άλλοτε κακό (Ατλέτικο). Ωστόσο για κάποιο λόγο η ομάδα αυτή μου βγάζει μια φρεσκάδα, σαν να έχει κάτι που θα ανθίσει (ίσως του χρόνου) – πέρα από διάφορα γεροντοπαλίκαρα, η Τσέλσι έχει έναν κορμό παικτών που αναμένεται (λογικά) να φτάσουν στην ακμή τους σύντομα. Χρειάζεται σίγουρα έναν Ντιέγκο Κόστα στην επίθεση και αν πιστέψουμε τα βρετανικά δημοσιεύματα τον έχει ήδη αγοράσει. Άσχετο: στη φάση του πέναλτι στο Στάμφορντ Μπριτζ ο Ντιέγκο Κόστα πρέπει να κάνει κάποιο ρεκόρ καθυστέρησης στην κατηγορία «η βούλα έχει βουναλάκι και πρέπει να την ισιώσω». Αν δεν είσαι με την Τσέλσι εκείνη τη στιγμή η φάση είναι απολαυστική.
- Η εκπρόσωπος του Ιταλικού ποδοσφαίρου στους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ ήταν η χειρότερη Μίλαν που θυμάμαι.
- Ποτέ καμία ομάδα δεν έχει κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ δύο φορές στη σειρά. Φέτος έμοιαζε πιο πιθανό από ποτέ να σπάσει η κατάρα, με την Μπάγερν να πιάνει φοβερή απόδοση μέσα στη χρονιά. Φυσικά, για το ότι δεν τα κατάφερε, δεν έφταιγε καμία κατάρα. Ο Γκουαρντιόλα έφτιαξε μια ομάδα πιο διασκεδαστική από εκείνη του Χάινκες αλλά με μια δόση υπεροψίας και αφέλειας. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι είναι ήδη φαβορί για το Τσάμπιονς Λιγκ του χρόνου.
- Για να φτάσει στον τελικό η Ρεάλ απέκλεισε τρεις Γερμανικές ομάδες, την μια μετά την άλλη – Σάλκε, Ντόρτμουντ και Μπάγερν. Συνολικό σκορ 17-4. Γερμανοφάγος. Αλλά και τι δεν θα ‘δινα να είχε μπει ένα από τα 426 χαμένα τετ-α-τετ του Μκχτρν (Mkhitaryan) στον παλαβό επαναληπτικό του Βεστφάλεν.
- Αν μου λέγανε αυτή τη στιγμή να γίνω πρόεδρος σε όποια ομάδα θέλω, να παίζω σε όποιο γήπεδο θέλω και με όποιους παίκτες θέλω, για προπονητή θα διάλεγα τον Ντιέγκο Σιμεόνε. Προφανώς όχι επειδή είναι ο καλύτερος. Αλλά είναι ο τύπος που θέλεις να πανηγυρίζει για τα γκολ που πανηγυρίζεις κι εσύ. Η δική του Ατλέτικο είναι το πραγματικό, το πιο ποδοσφαιρικό χαϊλάιτ της χρονιάς.
Οι πτησεις του Μπεργκαμπ 
[…] Γενικότερα τι μάθαμε από τους ομίλους του φετινού Τσάμπιονς Λιγκ εδώ και τι μάθαμε από τα νοκ άουτ του Τσάμπιονς Λιγκ εδώ. […]
Τζιμι συμφωνω μαζι σου απολυτως σε οσα αφορουν τους μπλαουγρανα. Ειδικα την πολυ σωστη επισημανση του πώς εκτελουν τα στημενα, οταν στο ροστερ δεν υπαρχει ουτε ενας που θα μπορουσε να παιξει μπασκετ, εστω κ ως πλει μεικερ…
Αποκει κ περα διαφωνω με το οτι η Μπαγερν-λονα ηταν το φαβορι για δευτερη σερι καταχτηση. Νομιζω η χρονις που καποια ομαδα εδειχνε ατρωτη στο να το ξανασηκωσει ηταν η Μπαρσα του 2010, η αυθεντικη Μπαρτσελονα κ οχι το βαυαρικο της κακεκτυπο. Περα απο συμπαθειες στην εν λογω ομαδα εχω αυτη την πεποιθηση. Ειδικα οταν στον ημιτελικο του Σαν Σιρο ανοιξε το σκορ ο Πεδρο με το κόμπακτ μαλλι, ενιωθες οτι ειναι ατρωτη. Απλως ο Ζοσε για ακομα μια φορα ειχε διαφορετικη αποψη, αλλα αυτο ειναι θεμα αλλου αρθρου…
Αυτό με τον Μουρίνιο είναι θέμα άλλου άρθρου, όντως. Η φετινή Μπάγερν δεν έφτασε φυσικά στα επίπεδα τρόμου που σκορπούσε η Μπάρτσα στα καλά της. Φέτος όμως που δεν υπήρχε Μπάρτσα στα καλά της έμοιαζε ότι αυτή είναι η καλύτερη. Και υποθέτω ότι θα βελτιωθεί του χρόνου.