Ο υπέροχος Γκάμπι
25 Μαΐου 2014 § 2 Σχόλια
Μερικές σκέψεις για τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, για το γκολ του Ράμος, την αηδία που λέγεται Κριστιάνο Ρονάλντο και τον υπέροχο ποδοσφαιρικό ήρωα της Ατλέτικο που δεν κατάφερε να σηκώσει το κύπελλο, τον Γκάμπι.
Υπάρχει ένας προφανής πρωταγωνιστής στον φετινό τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και αυτός είναι ο Σέρχιο Ράμος, ο οποίος μπορεί να περηφανεύεται όχι μόνο ότι είναι ένας από τους καλύτερους κεντρικούς αμυντικούς στην ιστορία του σύγχρονου ποδοσφαίρου αλλά και ότι είναι ένας ήρωας, από αυτούς που το όνομά τους θα έρχεται και θα ξανάρχεται στο μέλλον στις αφηγήσεις των ποδοσφαιρικών ιστοριών. Για την πορεία του εδώ και μια δεκαετία στα ευρωπαϊκά γήπεδα, ο Ράμος την άξιζε αυτή τη στιγμή στο 93ο λεπτό. Ισως την άξιζε και η ομάδα του, η οποία η αλήθεια είναι ότι μπορεί να ήταν μέτρια προς κακή στον τελικό αλλά, όπως και να το κάνουμε, στο σύνολο της χρονιάς ήταν μάλλον η καλύτερη της διοργάνωσης και άρα μπορούμε να πούμε ότι η κατάκτηση του τροπαίου ήταν μια δίκαιη κατάληξη.
Η κεφαλιά του στο τέταρτο λεπτό των καθυστερήσεων μου γαργάλισε στιγμιαία το στομάχι· δεν ήμουν με την Ρεάλ, όπως κάθε ουδέτερος που σέβεται τον εαυτό του ήμουν με το αουτσάιντερ, με την έκπληξη, με την εκπληκτική Ατλέτικο. Αλλά επίσης, όπως κάθε ουδέτερος που σέβεται τον εαυτό του, ήμουν και με το απρόοπτο, το σπάνιο, με το γκολ ισοφάρισης στο φινάλε, με την ύπαρξη παράτασης, με την δημιουργία δράματος. Μέσα στην ένταση των τελευταίων στιγμών, πάντως, δεν είχα στο μυαλό μου μια λεπτομέρεια, σημαντική, όπως αποδείχτηκε: η Ρεάλ είναι από τη φύση της μια ομάδα που δεν δημιουργεί ωραίες στιγμές. Δεν μπορεί να διαχειριστεί αισθητικά μια κατάσταση όπως είναι ένα γκολ ισοφάρισης στο τέταρτο λεπτό των καθυστερήσεων σε έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Η ιδέα της μεγαλοπρέπειας που έχει για τον εαυτό της κάνει ένα τέτοιο γκολ να μοιάζει λίγο, θολό, ενώ θα έπρεπε να αστράφτει σαν διαμάντι. (Δεν μπορώ να μην πω επίσης ότι από πού κι ως πού υπήρχαν πέντε λεπτά καθυστερήσεων).
Τέλος πάντων, ο Ράμος ήταν ο πρωταγωνιστής αυτής της ιστορίας αλλά ο βαθμός του στον τελικό ήταν μάλλον μέτριος. Έκανε λάθη, είχε νευρικότητα, δεν ήταν να πεις ότι πέρα από το γκολ έκανε τίποτα πολύ σπουδαίο. Στο γήπεδο για περίπου 100 λεπτά, υπήρχε η φυσιογνωμία ενός άλλου ποδοσφαιριστή που κέρδισε τις εντυπώσεις, σε μια από τις καλύτερες ατομικές εμφανίσεις που έχω παρακολουθήσει ποτέ σε τόσο υψηλό επίπεδο. Αυτός ο ποδοσφαιριστής ήταν ο Γκάμπι. Ο αρχηγός της Ατλέτικο. Ποιος είναι ο Γκάμπι; Ένα παιδί από την ακαδημία της ομάδας, τριαντάρης πια, χωρίς ούτε μια συμμετοχή στην εθνική Ισπανίας, που κάποτε δόθηκε δανεικός στη Χετάφε, που αργότερα πήρε μεταγραφή στην Σαραγόσα, που έπαιξε στην δεύτερη κατηγορία της χώρας και που αργότερα επέστρεψε στη Μαδρίτη για να γίνει αρχηγός της Ατλέτικο, απολαμβάνοντας πάντως λιγότερα μπράβο από τον Ντιέγκο Κόστα, τον Αρντά ή τον Κόκε αλλά που, αλήθεια, αν έχει νόημα ένας παίκτης να φοράει το περιβραχιόνιο σε μια ομάδα, αυτός θα πρέπει να είναι ένας τύπος σαν τον Γκάμπι.
Στον τελικό, με έναν μέτριο Τιάγκο δίπλα του, κράτησε μόνος του το κέντρο της ομάδας του. Δεν πρέπει να έχασε καμία προσωπική φάση, κυνήγησε με λύσσα όποια λευκή φανέλα κυκλοφορούσε γύρω του, έκανε (χωρίς να έχω δει στατιστικά) καμιά εκατοστή τάκλιν, όλα σωστά, όλα χρήσιμα· πολλά από αυτά ήταν σκληρά, στο όριο όχι μόνο του φάουλ αλλά και της κίτρινης κάρτας. Δεν κιτρινίζεται πάντως παρά μόνο στην παράταση και μάλιστα νομίζω για κάτι που λέει και όχι για κάτι που κάνει. Θα έπρεπε να έχει δεχτεί κάρτα και νωρίτερα, τουλάχιστον σε τρεις περιπτώσεις. Αλλά ήταν τέτοια η αύρα που έβγαζε, τέτοιος ο σεβασμός, που νομίζω ότι υποσυνείδητα ο διαιτητής θεώρησε ότι για τη χαρά του ποδοσφαίρου, αυτός ο άνθρωπος που ξεπερνάει τον εαυτό του σε κάθε λεπτό που περνάει, καλό θα είναι να συνεχίσει να αγωνίζεται. Υπάρχει μια φάση, κάπου στα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου, που έχει τη μπάλα ο Μόντριτς με αρκετό χώρο μπροστά του. Παρακολουθώ τον Γκάμπι που είναι στην ευθεία. Δεν τρέχει να μαρκάρει τον αντίπαλό του. Τον αφήνει να προχωρήσει προς την περιοχή, να κερδίσει μέτρα, να γίνει επικίνδυνος. Αλλά με έναν μαγικό τρόπο τον μαγνητίζει. Ο Μόντριτς έχει χίλιες επιλογές αλλά προχωράει αμήχανα με την μπάλα στα πόδια μέχρι που σκουντάει, σαν χαζός, πάνω στον Γκάμπι.
Αν είχαν γίνει αλλιώς τα πράγματα, αυτός θα ήταν που θα σήκωνε το κύπελλο, ο λιγότερο διαφημισμένος αρχηγός που θα είχε σηκώσει ποτέ το συγκεκριμένο κύπελλο. Αλλά η ιστορία δεν του έκανε τη χάρη και δεν πειράζει γιατί η ιστορία έχει και κάποιες άλλες σελίδες, μυστικές, όπου υπάρχουν κεφάλαια μόνο για τους Γκάμπι αυτού του κόσμου, κεφάλαια στα οποία δεν θα υπάρχει πουθενά το όνομα του Κριστιάνο Ρονάλντο, σαν να μην υπήρξε ποτέ, προστατεύοντας τους αναγνώστες τους από την αηδία που νιώσαμε όλοι όταν έβγαλε την μπλούζα του, ο σιχαμένος, μετά το 4-1. Δεν ήταν μόνο γελοίος, ήταν και ασεβής. Για μια ομάδα που τον μηδένισε σε όλο τον αγώνα, που τον έκανε να φαίνεται παίκτης μικρότερης κατηγορίας. Η μεγαλομανία του τον οδήγησε στο να κερδίσει ένα πέναλτι όταν πια το παιχνίδι είχε τελειώσει. Ο σιχαμένος. Αλλά για κάθε Κριστιάνο, θα υπάρχει ένας Γκάμπι. Αλλιώς δεν θα βλέπαμε ποδόσφαιρο. Θα βλέπαμε, ξέρω γω, γκολφ ή καλλιστεία ή τίποτα.
Γενικότερα τι μάθαμε από τους ομίλους του φετινού Τσάμπιονς Λιγκ εδώ και τι μάθαμε από τα νοκ άουτ του Τσάμπιονς Λιγκ εδώ.
Οι πτησεις του Μπεργκαμπ 
[…] Ντιέγκο Σιμεόνε και η σκληραγωγημένη Ατλέτικο, ο υπέροχος Γκάμπι, ο Αντρέα Πίρλο, που για να μην ξεχνιόμαστε ανήκει σε […]
[…] απόσταση που χωρίζει το «να φτάνεις μια ανάσα από την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ και να κερδίζεις το Ισπανικό πρωτάθλημα» από το «να […]