Tι μάθαμε από το Ισπανία-Ολλανδία
14 Ιουνίου 2014 § 1 σχόλιο
Αυτή τη φορά δε θα μιλήσουμε για τρίχες και σπρέι, αλλά για 2-3 ποδοσφαιρικά πραγματάκια που μας έμαθε το ζευγάρι του τελικού στην υπέροχη παράσταση τους στην μουντιαλική τους πρεμιέρα.
Ο Ρόμπεν θέλει χώρο. Εκεί οργιάζει. Και αν του τον παραχωρήσεις, ε τότε..τι να πω; Τι σκεφτόταν ο ντελ Μπόσκε και ο Πικέ;
Η εκδίκηση σε κάθε διοργάνωση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Αν έχεις προηγούμενα από πρότερη συνάντησή σου με κάποιον, τότε θα έρθει η ώρα της εξισορρόπησης του ποδοσφαιρικού σύμπαντος. Το μία σου και μία μου. Πράγμα που δεν ισχύει μόνο για το ζευγάρι Αγγλία-Γερμανία, αφού οι γερμανοί έκτοτε εκδικούνται συνέχεια το αμφισβητούμενο γκολ του Χαρστ που είχε χαρίσει το παγκόσμιο κύπελλο στους βρετανούς.
Ο Λούις φαν Χάαλ ξέρει πάντα τον τρόπο. Κάποτε απέτυχε να στείλει τους οράνιε στα τελικά του ασιατικού μουντιάλ. Μένει να δούμε αν θα κερδίσει το αίμα του πίσω, όπως έχει ξανακάνει πολλάκις. Όπως συμβαίνει συχνά και στην ιστορία του ποδοσφαίρου και της ζωής.
Το ότι οι ολλανδοί συνήθως κάνουν μεγάλες νίκες σε διάφορους ομίλους και μετά αποτυγχάνουν χάνοντας από θεωρητικά υποδεέστερους αντιπάλους. Για να δούμε αν έχουν πάρει το μάθημά τους τόσα χρόνια στο κουρμπέτι.
Κανένας Ράμος, κανένας Πικέ, κανένας Κασίγιας. Ούτε καν ένας Τσάβι. Λες και μπήκαμε σε παράλληλο ποδοσφαιρικό σύμπαν.
Κάποτε η αγία τριάδα των οράνιε ήταν οι Ράικαρντ, Γκούλιτ και φαν Μπάστεν. Φέτος θα είναι οι Ρόμπεν, φαν Πέρσι και Σνάιντερ;
Το γκολ του φαν Πέρσι. Αυτό το ποίημα ποδοσφαιρικής ευφυίας.
Οι πτησεις του Μπεργκαμπ 
Γκολ Φαν Πέρσι: από τους καλύτερους πανηγυρισμούς που έχω δει ποτέ. Το καλύτερο χάι φάιβ της ποδοσφαιρικής ιστορίας.
Κρίμα για Κασίγιας.