Ο Αντρέα Πίρλο ανήκει σε όλους μας
15 Ιουνίου 2014 § 1 σχόλιο
Ένα εγκώμιο για τον Αντρέα Πίρλο μοιάζει όσο περιττό θα ήταν αν τονίζαμε την ζωτική σημασία του ήλιου. Αυτονόητο, χιλιοειπωμένο, αδιαμφισβήτητο. Αλλά είναι συγχρόνως απαραίτητο, μια ηθική προσταγή.
Πριν από δυο χρόνια στο Ολυμπιακό Στάδιο του Κιέβου, στον προημιτελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, κατά σύμπτωση (ή όχι) κόντρα στην Αγγλία, ο Πίρλο είχε κάνει ένα από εκείνα τα παιχνίδια που χαρίζουν στους ποδοσφαιριστές την οριστική επιβεβαίωση της εισόδου τους στο πάνθεον των πολύ μεγάλων του αθλήματος. Καμιά φορά προσπαθείς σε όλη σου την καριέρα αλλά σου λείπει αυτό το ένα ματς για να πιάσεις καλή θέση στη συνείδηση των θεατών του ποδοσφαίρου. Ο Πίρλο το είχε κάνει τότε. Με κερασάκι στην τούρτα εκείνο το αλά Πανάνκα πέναλτι στο τέλος που ενεργοποίησε στα μυαλά των Αγγλων την αυτοεκπληρούμενη προφητεία του αποκλεισμού τους δια της οριακής διαδικασίας.
Σε όλη του την καριέρα, από το αγροτικό του στην Μπρέσια και την Ρετζιάνα, το ξεχασμένο πέρασμά του απ’ την Ιντερ, τα χρόνια της κυριαρχίας του στη Μίλαν, την ώριμη περίοδο της Γιουβέντους και τις ως σήμερα 109 συμμετοχές του με την εθνική Ιταλίας, ο Πίρλο είχε αυτό το χάρισμα να ξέρει τι να κάνει την μπάλα όταν αυτή ακουμπάει τα πόδια του. Η ικανότητά του με την πάροδο των ετών όχι μόνο δεν έφθινε αλλά ο Πίρλο εξελίχθηκε από έναν αμυντικό χαφ αλλιώτικο απ’ τους άλλους σε έναν μοναδικό πλεϊμέικερ, μια σπάνια περίπτωση, στον απόλυτο ρυθμιστή των ομάδων που δημιουργούνται γύρω του. Στην πρεμιέρα του τέταρτου ομίλου, πάλι κόντρα στην Αγγλία, στην πόλη Μανάους στην καρδιά του Αμαζονίου, στα 35 του, με το αιώνιο τσουλούφι του και το μούσι της σοφίας, έκανε αυτό:
Δεν είναι κανένα σπουδαίο παράσημο για τον Πίρλο, το σοκαριστικό ποσοστό της σχεδόν απόλυτης ακρίβειας είναι αυτό που λέμε «άλλη μια μέρα στη δουλειά». Η ρουτίνα του. Δεν απαιτεί από τον ίδιο κάποια υπέρβαση. Το εντυπωσιακό στο συγκεκριμένο παιχνίδι δεν ήταν τα όσα έκανε με την μπάλα στα πόδια αλλά αυτό που έκανε αφήνοντάς την να κυλήσει κάτω από τα πόδια του προς τον συμπαίκτη του στην Γιουβέντους Κλαούντιο Μαρκίσιο, ο οποίος προφανώς περίμενε όσο πιο έτοιμος γινόταν για να πετύχει αυτό το πρώτο γκολ της αναμέτρησης.
Λίγες φορές στα χρόνια που παρακολουθώ ποδόσφαιρο έχω δει κάποιο πιο όμορφο μη άγγιγμα της μπάλας. Σαν το μεγαλείο του να έφτασε πλέον σε ένα σημείο όπου αρκεί η παρουσία του για να δημιουργήσει καταστάσεις, σαν ένας Ελ Σιντ που καλπάζει δεμένος στο άλογό του στην παραλία της Βαλένθια.
Ο Τσέζαρε Πραντέλι, υπέγραψε την εισαγωγή στην αυτοβιογραφία του Πίρλο που έχει τίτλο «Σκέφτομαι άρα παίζω»:
Ο Αντρέα Πίρλο είναι ένας παίκτης που ανήκει σε όλους μας. Κάτι τύποι σαν κι αυτόν θα έπρεπε να είναι προστατευόμενα είδη. Το νόημα είναι ότι μερικές φορές ακόμα και οι κανονικοί άνθρωποι μπορεί να αποδειχτούν τόσο ασυνήθιστοι.
Για μια ακόμα φορά, λοιπόν, σε ένα παιχνίδι κόντρα στην Αγγλία, ο Αντρέ Πίρλο κατάφερε να μεγαλώσει τον μύθο του και να μας κάνει να βλέπουμε τα κατορθώματά του σε βίντεο, να τον εγκωμιάζουμε ξανά και ξανά γιατί, τέλος πάντων, ένα εγκώμιο για τον Αντρέα Πίρλο είναι σαν να σταυροκοπιέσαι όταν περνάς μπροστά από μια εκκλησία. Αν πιστεύεις -στο ποδόσφαιρο ή στον Θεό- το κάνεις.
Οι πτησεις του Μπεργκαμπ 
[…] Ατλέτικο, ο υπέροχος Γκάμπι, ο Αντρέα Πίρλο, που για να μην ξεχνιόμαστε ανήκει σε όλους μας, ο Βιντάλ και ο Πογκμπά, έτοιμος αυτή τη φορά να δείξει […]