Ας μιλήσουμε για τον Σνάιντερ
9 Ιουλίου 2014 § 4 Σχόλια
Σχεδόν χαμένος στους ομίλους, αναγεννημένος στα νοκ-άουτ. Στην πυρηνοκίνητη ώρες-ώρες Ολλανδία ο Σνάιντερ έχει τους δικούς του ρυθμούς. Το τελευταίο τυπικό δεκάρι της εποχής μας αγωνίζεται στα γήπεδα της Βραζιλίας.
Ο Γουέσλεϊ Σνάιντερ είναι τριάντα χρονών. Θα μπορούσες να τον κάνεις μερικά χρόνια μεγαλύτερο. Όχι λόγω της φυσικής του κατάστασης, αλλά γιατί ο τρόπος που αγωνίζεται δεν υπάρχει στο ρεπερτόριο κανενός άλλου πρωτοκλασάτου τριαντάρη ποδοσφαιριστή. Για να καταλάβεις, τριάντα χρονών είναι και ο Άριεν Ρόμπεν. Μπορεί να θεωρηθεί δόκιμη οποιαδήποτε σύγκριση;
Σε μια ομάδα που δείχνει ακάματη και το πολυτιμότερο «περιουσιακό» της στοιχείο είναι ο ιδρώτας στη φανέλα και στη συνέχεια η αδιαμφισβήτητη στόφα ορισμένων παικτών της, ο Σνάιντερ μοιάζει σαν να έχει τρυπώσει από κάπου αλλού, από κάποια διπλανά αποδυτήρια. Χαρακτηριστικά πιο αργός, λίγο πιο νωχελικός, περισσότερο αρτίστας, σπουδαίος τεχνίτης. Έχει αγωνιστεί και στα πέντε παιχνίδια της χώρας του. Έχει κάνει εφτά φάουλ όλα και όλα, ενώ το σορτσάκι του έχει λερωθεί σε προσπάθεια για τάκλιν μόλις τέσσερις φορές. Πρόκειται για ένα κανονικό βραδυφλεγές δεκάρι, παλιάς κοπής, από αυτά που οι θαμώνες των καφενείων συνήθιζαν να εκθειάζουν με ιερό πάθος και ζήλο Χριστιανού πρωτομάρτυρα. Αν ζούσαμε 25 χρόνια πριν, όλος ο κόσμος θα ήταν στα πόδια του. Είμαστε όμως στο 2014. Και ο Σνάιντερ μπορεί περήφανα να δηλώνει ότι αποτελεί έναν αναχρονισμό πολυτελείας στους πολύ σύγχρονους «Οράνιε».
Ανάμεσα στα πολλά σοφά που έχει κάνει ο Φαν Χάαλ έχει επιλέξει να «κρύψει» τον Σνάιντερ. Τον τοποθετεί στον άξονα, πίσω από τη γραμμή κρούσης. Η Ολλανδία χτυπάει από τα άκρα. Οι ακραίοι επιθετικοί συγκλίνουν, αφήνουν χώρο για τα μπακ και η αντίπαλη περιοχή ξαφνικά γεμίζει με πορτοκαλί φανέλες. Είναι προφανές ότι ο Σνάιντερ δεν έχει θέση σε ένα τέτοιο πλάνο. Εξάλλου, θα ήταν κρίμα να μην βλέπαμε εκεί στο πλάι τον Μέμφις ή ο Μπλιντ να ήταν διστακτικός επειδή θα είχε μπροστά του έναν συμπαίκτη που δεν θα εμπόδιζε όποια επιθετική προσπάθεια των αντιπάλων ξεκινούσε στην πλευρά του. Ο Σνάιντερ στο κέντρο δεν δημιουργεί τέτοιου είδους πονοκεφάλους. Αντίθετα, εξασφαλίζει ένα αξιόπιστο τρανζίσιον, αν και εφόσον η ανάπτυξη περάσει από τον άξονα, ενώ μπορείς να υπολογίσεις βάσιμα στα χαρισματικά του πόδια και στην οξυδέρκεια με την οποία βλέπει το γήπεδο. Με άλλα λόγια, μπορείς να περιμένεις ότι θα βγάλει μια τελική πάσα, θα σουτάρει, θα δημιουργήσει κάτι κι ας μην «κολλάει» ακριβώς στο σύστημα της ομάδας.
Μήπως όμως κολλάει σε κάποιο σύστημα; Μάλλον όχι. Ακόμα και το 2010, την καλύτερη χρονιά στη καριέρα του, αγωνιζόταν στα αριστερά της Ίντερ του Μουρούνιο. Δεν ήταν όμως κλασικό εξτρέμ ούτε ο τυπικός πλάγιος επιθετικός. Ωστόσο, εκείνη η Ίντερ δεν είναι και το καλύτερο παράδειγμα, διότι το 2010 έγινε κίλερ ο Μιλίτο και ο Ετό μάρκαρε με διάθεση αμυντικού χαφ. Ήταν τέτοια η ώθηση που είχε πάρει από την απόδοσή του εκείνη την περίοδο, ώστε στο Μουντιάλ της ίδιας χρονιάς στη Ν. Αφρική οδήγησε από το χεράκι τη χώρα του μέχρι τον τελικό. Στη συνέχεια αποφάσισε να γίνει κάποιος άλλος. Ή καλύτερα επέλεξε να προσαρμόσει το ποδόσφαιρο στα δικά του μέτρα: λιγότερο τρέξιμο, λιγότερο πρεσάρισμα, παιχνίδι ακόμα πιο ψηλά. Ήταν τεμπέλης; Όχι. Αυτό ήταν το παιχνίδι του.
Και κάπως έτσι ήρθαν οι βραδιές που πέρασε πολύ άσχημα. Σε ένα Ίντερ-Σάλκε 2-5 για παράδειγμα στα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ το 2011 ή σε ένα από τα πρώτα του παιχνίδια με τη Γαλατασαράι τον Ιανουάριο 2013, πάλι με αντίπαλο τη Σάλκε, όταν έμοιαζε τόσο εκτός παιχνιδιού είτε βρισκόταν πίσω από τους επιθετικούς είτε έβγαινε στα αριστερά, που απορούσες. Στο ημίχρονο έγινε αλλαγή χωρίς πολλά-πολλά.
Παραλίγο να έμενε και εκτός αποστολής εθνικής Ολλανδίας, επίσης, χωρίς πολλά-πολλά. Όταν ανέλαβε ο Φαν Χαάλ του αφαίρεσε το περιβραχιόνιο και δεν τον καλούσε στα πρώτα παιχνίδια της ομάδας. Γύρω στον Απρίλη ο ίδιος ο Ρόμπεν τον υπερασπίστηκε δημόσια:
Ο Γουέσλι είναι ένας πολύ σημαντικός παίκτης, μπορεί να προσφέρει πάντα κάτι επιπλέον και αυτό το χρειαζόμαστε στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Είμαι φαν του και σίγουρα δεν θα πρέπει να τον συγκρίνουμε με τον παίκτη που ήταν πριν τέσσερα χρόνια. Έχουμε προχωρήσει αρκετά από τότε και πολλά έχουν αλλάξει. Μπορεί όμως να προσφέρει στην ομάδα.
Όπως κάθε αξιοπρεπές παλιάς κοπής δεκάρι, ο Σνάιντερ είναι πάντα «παρών» στα κρίσιμα. Το 2010 σκόραρε σε όλα τα νοκ-άουτ ματς, εκτός από τον τελικό. Μόλις την περασμένη σεζόν χάρισε μια πρόκριση στη Γαλατά σε βάρος της Γιουβέντους. Τώρα ήδη έχει αρχίσει να ανεβάζει στροφές από τη φάση των 16. Ισοφάρισε το παιχνίδι με το Μεξικό, ήταν πραγματικά καλός στον προημιτελικό με την Κόστα Ρίκα.
Τα φώτα δεν θα είναι πάνω του. Δεν θα είναι επιδραστικός όσο ο Ρόμπεν, ο Φαν Πέρσι ή ακόμα και ο Μέμφις. Αλλά θα είναι εκεί, σε ένα κάπως απροσδιόριστο εκεί στο χώρο του κέντρου. Χωρίς πολλές αρμοδιότητες, αλλά με την υπομονή και την απάθεια ενός ελεύθερου σκοπευτή. Οι προπονητές ποτέ δεν θα τον αγαπήσουν με όλη τους την καρδιά, αλλά το δικό του μικρό κοινό βρίσκεται στα τραπέζια των καφενείων. Δεν είναι μικρό παράσημο.
Οι πτησεις του Μπεργκαμπ 
Οταν ήταν μικρός πάντως νομίζω ότι έτρεχε περισσότερο. Πρέπει να έχει πάρει και κιλά, να τον έχουν πιάσει και τίποτα ψυχολογικά και να είπε «τόση μπάλα ξέρω, ας γίνω παίκτης σουμπούτεο».
Μ’ αρέσει πάντως, νομίζω ότι έτσι όπως το γράφεις, αυτήν την ολλανδία την κάνει καλύτερη.
[…] μόνο ότι στην Κωνσταντινούπολη βρίσκεται ακόμα ο Σνάιντερ, είτε ανανεωμένος είτε ακόμα περισσότερο τουρίστας, […]
[…] στην τριάδα Τσάβι, Τσάμπι Αλόνσο και Ινιέστα; Σίγουρα. Ο οίστρος του Σνάιντερ; Οπωσδήποτε. Η πηγαία και μύχια αηδία για τον Ντε […]
[…] των τριαντακάτιδων Ρόμπεν, Φαν Πέρσι, Χούντελαρ, Σνάιντερ, ακόμα και του Κούιτ/ […]