Κάν’ το όπως ο Μπούλαρντ
4 Σεπτεμβρίου 2014 § Σχολιάστε
Υπάρχουν οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές, οι αδιάφοροι ποδοσφαιριστές, οι απλώς καλοί ποδοσφαιριστές και υπάρχει και ο Τζίμι Μπούλαρντ, ο οποίος δεν παίζει πια μπάλα αλλά θα είναι πολύ κρίμα αν κάποια στιγμή τον ξεχάσουμε.
Θυμηθήκαμε, λοιπόν, τον Τζίμι Μπούλαρντ γιατί πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία του, η οποία σε αντίθεση με τις περισσότερες αντίστοιχες εκδοτικές απόπειρες δεν είχε στο εξώφυλλο κάποιο κολακευτικό πορτραίτο του υπογράφοντος ή κάποιο ηρωικό στιγμιότυπο από την καριέρα του, αλλά είχε αυτό:
Δεν ξέρω αν είναι καλύτερο το εικαστικό του εξωφύλλου ή ο τίτλος Bend it like Bullard, αλλά στο σύνολό της η εικόνα αυτού του βιβλίου είναι ό,τι ακριβώς υπήρξε ο Μπούλαρντ στα 13 χρόνια που έπαιξε μπάλα στα βρετανικά γήπεδα. Ενας τεράστιος πλακατζής, ένας «διασκεδαστής» σύμφωνα με το BBC, ένας τύπος που τα πέρασε θαυμάσια στην καριέρα του αποδομώντας εαυτόν, συμπαίκτες, αντιπάλους και την κοινωνία ολόκληρη.
Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου η ομάδα του Small Talk (άλλο μεγάλο έπος) του Guardian τον συνάντησε για μια σύντομη συνέντευξη. Ακομπλεξάριστος -προφανώς- ο Μπούλαρντ είπε, μεταξύ άλλων, τα εξής: ότι δεν έχει διαβάσει ποτέ του κανένα βιβλίο και ότι είναι περισσότερο άνθρωπος των περιοδικών. Τι διαβάζει; Match Fishing magazine, Pole Fishing magazine, Angling Times, Golf World και Golf Monthly. Το ψάρεμα και το γκολφ είναι οι δυο μεγάλες του αγάπες. Όσον αφορά στο ψάρεμα δεν έχουμε πολλά πράγματα να πούμε αλλά για το γκολφ αξίζουν δυο μικρές αναφορές. Πρώτον, αφού σταμάτησε το ποδόσφαιρο, προσπάθησε να παίξει επαγγελματικά γκολφ αλλά, όπως είπε ο ίδιος, δεν ήταν αρκετά καλός. Δεύτερον, στο βιβλίο δεν αναφέρεται με τα καλύτερα λόγια για την δουλειά του Φάμπιο Καπέλο και από την συνύπαρξή τους έχει να αναφέρει αυτό: «Όταν ήμουν στην αποστολή της εθνικής μου μίλησε μόνο μια ή δυο φορές. Νομίζω ήταν δυο προτάσεις, εκ των οποίων η μία είχε να κάνει με το γκολφ». Με άλλα λόγια δικαιώνονται και οι Πτήσεις που απένειμαν στον Καπέλο το «βραβείο Χομπίστα».
Τέλος πάντων, ο Μπούλαρντ δεν έπαιξε τελικά ποτέ στην εθνική Αγγλίας παρά ότι συμμετείχε σε κάποιες προπονήσεις της. Παλιότερα, και συγκεκριμένα το 2006, κυκλοφόρησε ένα σενάριο σύμφωνα με το οποίο ο Μπούλαρντ, εκμεταλλευόμενος την γερμανική υπηκοότητα της γιαγιάς του, θα φορούσε την φανέλα της εθνικής Γερμανίας. Ήταν ένα καλό χαφ, για να πούμε και κάτι πιο ποδοσφαιρικό, ένα εξαροοχτάρι που αν δεν είχε δυο πολύ σοβαρούς τραυματισμούς στο δεξί γόνατο ίσως και να είχε κάνει μια καλύτερη μεταγραφή. Μπορεί και όχι. Η αλήθεια είναι πάντως ότι οριακά έφτασε σε επίπεδο εθνικής. Έκανε κάποιες χρονιές στην Πίτερμπρο, μερικές (πολλές) στην Γουίγκαν και στη συνέχεια στην Φούλαμ, την Χαλ, την Ίπσουιτς και τελείωσε στην ΜΚ Ντονς – ναι, την ομάδα που έριξε τέσσερα στην Γιουνάιτεντ, κάνοντας τον Τζίμι να ξεσαλώσει στο Twitter, αν και πάνε δυο χρόνια από την δεύτερη και τελευταία συμμετοχή του με την συγκεκριμένη ομάδα.
Αυτοί οι τύποι σαν τον Τζίμι Μπούλαρντ μας θυμίζουν τον παραδιπλανό μας στο σχολείο που δεν έλεγε να κάτσει στη θέση του ακόμα και την ώρα του πιο αυστηρού καθηγητή. Εκείνον τον τύπο που στην ανάγκη του για αταξία διοχέτευε όλη την δημιουργική του ευφυΐα και που μπορεί κατά τ’ άλλα να ήταν ένας τεράστιος κόπανος αλλά στην τελική αυτό που θα θυμόμαστε από αυτόν θα είναι οι στιγμές λάμψης της διαφορετικότητάς του και όχι οι περισσότερες, ίσως, στιγμές που γινόταν ανυπόφορος. Αυτοί οι τύποι, όταν μιλάμε για ποδόσφαιρο, είναι ανεκτίμητοι. Γιατί το ομορφαίνουν με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο από αυτόν που το ομορφαίνουν οι αληθινά μεγάλοι ποδοσφαιριστές, με έναν τρόπο που λειτουργεί ως υπενθύμιση ότι η μπάλα είναι μεν ένα πολύ σημαντικό μέρος της ζωής και της καθημερινότητάς μας αλλά συγχρόνως δεν είναι και τίποτα φοβερό για να σπας το κεφάλι σου.
Υπάρχουν στο ίντερνετ δεκάδες βίντεο με τις μεγάλες στιγμές του θεοπάλαβου Τζίμι Μπούλαρντ, από τις οποίες ξεχωρίζει το περιστατικό με εκείνον τον πανηγυρισμό, τον οποίο προσωπικά θεωρώ ίσως τον καλύτερο της δεκαετίας. Να σας θυμίσω: η Χαλ ταξιδεύει στο Μάντσεστερ και τρώει πέντε γκολ από την Σίτι. Στο ημίχρονο (και ενώ είχε ήδη δεχτεί τα τέσσερα πρώτα), ο προπονητής Φιλ Μπράουν μαζεύει τους παίκτες του στο κέντρο του γηπέδου και τους ξεφτιλίζει με μια δημόσια κατσάδα. Αλλά έχει ο καιρός γυρίσματα. Περνάνε λίγοι μήνες και την νέα χρονιά η Χαλ επιστρέφει στο Μάντσεστερ και κερδίζει πέναλτι λίγο πριν το φινάλε και ενώ βρίσκεται πίσω στο σκορ με 1-0. Το εκτελεί ο Τζίμι Μπούλαρντ, το βάζει και στη συνέχεια μαζεύει τους συμπαίκτες του, τους βάζει να κάτσουν γύρω του και κάνει μια επική μίμηση του Μπράουν. Σαν τον ατίθασο συμμαθητή μας που λέγαμε νωρίτερα, ο Μπούλαρντ δεν παίρνει από δασκαλέματα και δεν ανέχεται το τεντωμένο δάχτυλο κανενός προπονητή/ καθηγητή παντογνώστη που κάνει το κομμάτι του για να βγάλει την ουρά του απ’ έξω. Όλος δικός σας:
Οι πτησεις του Μπεργκαμπ 
Σχολιάστε