Καρδιά από γυαλί
25 Μαρτίου 2015 § 2 Σχόλια
credit: Adan Yaxum Domínguez via Behance
Ένας αποχαιρετισμός στον Ντιέγκο Φορλάν που δεν θα ξαναφορέσει τη γαλάζια φανέλα της Ουρουγουάης με το 10 στην πλάτη.
Η πρώτη φορά ήταν στην Μπαγιαρίνα το 2002. Γιουνάιτεντ εναντίον Μπάγερν Λεβερκούζεν. Μια εμπνευσμένη λόμπα έξω την περιοχή και μία υπέροχη κεφαλιά-διώξιμο πάνω στη γραμμή της εστίας από τον Πλαθέντε. Δεν σκόραρε, όπως συνέβη πολλές φορές στη διάρκεια εκείνων των χρόνων που το Ολντ Τράφορντ είχε μετατραπεί σε προσωπικό του νεκροταφείο: 2 χρόνια, 63 ματς, 10 γκολ. Ο «γέρος» μετά από χρόνια είχε σχολιάσει λακωνικά: «Ήταν πολύ έξυπνος για να παίξει σε εμάς». Η τελευταία ήταν το Καλοκαίρι, τα 53 λεπτά, μέχρι να γίνει αλλαγή, στο νοκ-άουτ με την Κολομβία. Η παραδοχή πια ότι πρέπει να παραδώσει τη σκυτάλη στους επόμενους. Η οριστικά τελευταία θα είναι μάλλον στα γήπεδα της Ιαπωνίας με τη φανέλα της Καρέζο Οζάκα, της ομάδας που αγωνίζεται τον τελευταίο χρόνο. Αυτή όμως δεν θα έχει τόσο σημασία. Η αποχώρηση του Φορλάν από την εθνική Ουρουγουάης σημαίνει ουσιαστικά ότι αποσύρεται από την ενεργό δράση.
Είναι κάπως παράδοξο οι πρώτες στιγμές του Φορλάν που μου έρχονται στο μυαλό να είναι δύο στις οποίες δεν σκόραρε, δυο στιγμές χωρίς κάποια προφανή βαρύτητα ή ομορφιά. Παράδοξο διότι ήταν μεγάλος σκόρερ. Επίσης παράδοξο, γιατί όταν είναι να γράψεις για την αποχώρηση ενός ποδοσφαιριστή (από μία ομάδα, από την ενεργό δράση, από τη ζωή), υπάρχουν μια-δυό μανιέρες που σου κάνουν τη ζωή πιο εύκολη. Ας πούμε, ξεκινάς να περιγράφεις μία στιγμή του σε έναν αγώνα, μία συγκεκριμένη φάση στην οποία είχε καίριο ρόλο. Μπορεί να είναι μία από αυτές που επισφράγισαν το πέρασμα του στην κατηγορία των μεγάλων ποδοσφαίρων ή μία φάση-ορόσημο που όταν συμβαίνει ξέρεις ότι θα χαρακτηρίζει διαχρονικά μία καριέρα. Θα λάμπει συνέχεια, αλλά θα έχει αφήσει μια άσβηστη θαμπάδα ακόμα και το ίδιο το πρόσωπο που ήταν πρωταγωνιστής σε αυτή. Ο άλλος δρόμος είναι να διαλέξεις μία φάση κοινή, από αυτές που ναι μεν ξεχώριζαν για την (όχι εξεζητημένη) ομορφιά τους, αλλά δεν καθόρισαν τίποτα. Είτε έτσι είτε αλλιώς, αναζητάς την ομορφιά, τη σπουδαιότητα, το μεγαλείο σε μία απροσδόκητη στιγμή ή μέσα στην κοινοτυπία τους. Διαστέλλεις τα δευτερόλεπτα, τα ξεχειλώνεις προσπαθώντας να χωρέσεις σε αυτά μια ολόκληρη καριέρα.
Ο Φορλάν όμως δεν είναι αυτή η περίπτωση.
Πέτυχε γκολ με το τσουβάλι. Με την εθνική του ομάδα 36 σε 112 εμφανίσεις. Στα χρόνια του στην Ισπανία 128 σε 7 σεζόν –σε δύο από αυτές μάλιστα βγήκε πρώτος σκόρερ στην Ευρώπη. Μερικά από αυτά τα πέτυχε με εκείνα τα χαρακτηριστικά του δυνατά σουτ μέσα ή έξω από την περιοχή, με την μπάλα να ταξιδεύει στον αέρα ακολουθώντας μια ευθύβολη, στιβαρή και αναπόφευκτη τροχιά προς τα δίχτυα.
Κι όμως, δεν είναι αυτός ο τρόπος για να μιλήσεις για εκείνον. Δεν είναι η τρομερή επαφή του με τα δίχτυα αυτή που τον καθόρισε.
Αν θες να βρεις μία στιγμή του Φορλάν, θα πρέπει να αναφέρεις 30 ημέρες, τον ένα μήνα που κράτησε το Μουντιάλ του 2010. Η αποθέωση του τίκι-τάκα; Ασφαλώς. Το κεράκι που ανάψαμε στην τριάδα Τσάβι, Τσάμπι Αλόνσο και Ινιέστα; Σίγουρα. Ο οίστρος του Σνάιντερ; Οπωσδήποτε. Η πηγαία και μύχια αηδία για τον Ντε Γιόνγκ; Αλίμονο, δεν ξεχνιέται. Η Γερμανία που έδειξε ότι ερχόταν; Και σε αυτό ναι. Η υποσημείωση του τουρνουά, όπως ήταν το περφόμανς του Βαγιαδάρες της Ονδούρας κόντρα στην Ισπανία; Ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί για πολύ ακόμα.
Αν εκείνο όμως το Μουντιάλ έπρεπε να συνοψιστεί σε ένα πρόσωπο, αν έπρεπε να πάρει σάρκα και οστά, τότε θα φορούσε τη γαλάζια φανέλα με το 10 στην πλάτη. Όχι επειδή ο Φορλάν μοιράστηκε την πρώτη θέση στον πίνακα των σκόρερ, ή επειδή ανακηρύχθηκε καλύτερος παίκτης του τουρνουά, παρά το γεγονός ότι η ομάδα του δεν αγωνίστηκε καν στον τελικό, ή επειδή σκόραρε το ομορφότερο γκολ της διοργάνωσης. Το Μουντιάλ του 10 ήταν η γιορτή του Φορλάν διότι η παρουσία του ήταν πληθωρική πέρα από κάθε προσδοκία. Βρισκόταν παντού, ανάμεσα στις γραμμές, στην κορυφή της επίθεσης, στις άκρες του γηπέδου για να εκτελέσει ένα κόρνερ, γύρω-γύρω από την περιοχή των αντιπάλων για να χτυπήσει ένα φάουλ. Ήταν τόσο πληθωρική που ώρες-ώρες άγγιζε τα όρια του μεταφυσικού: Στον ημιτελικό με την Ολλανδία, η Ουρουγουάη μειώνει σε 3-2 στο 92ο λεπτό –ακόμα κι έτσι το ματς φαινόταν τελειωμένο. Γι’ αυτό άλλωστε ο Φορλάν ήταν στον πάγκο από το 84’: για να χαρεί ένα δίκαιο standing ovation. Έστω όμως και αυτά τα πέντε-έξι λεπτά που έχασε, ήταν αρκετά για να σε κάνουν να νιώσεις πώς αν ήταν μέσα στο γήπεδο, θα είχε μία ευκαιρία για να ισοφαρίσει τον αγώνα. Κι αυτό το ένιωθες γιατί είχες την αίσθηση ότι βρισκόταν εκεί όχι απλώς για να σκοράρει και να πάρει μια ομάδα από το χέρι, αλλά για να κάνει πιο αγαπητό το ίδιο το παιχνίδι, να συμβάλλει καθοριστικά στη φύση του, να το προωθήσει.
Το ματς Ουρουγουάη-Γκάνα είναι από αυτά που ούτε το ίδιο το άθλημα δεν μπορεί να αντέξει γιατί έρχονται από πολύ παλιά, από τις εποχές των επών και των μυθικών ηρώων. Καμία σχέση δηλαδή αυτό που η FIFA έχει στο μυαλό της ότι είναι το ποδόσφαιρο. Η εξ επαφής κεφαλιά του Αντίγια σε ανυπεράσπιστη εστία στο τελευταίο λεπτό της παράτασης, η απόκρουση του Σουάρεζ με το χέρι, το χαμένο πέναλτι του Γκιάν, η σύντομη, βαριά σιωπή που ακολούθησε για ελάχιστα δευτερόλεπτα. Δύο λεπτά είναι αρκετά για να φέρουν την ψυχή σου στα δόντια. Και σαν κερασάκι στην τούρτα, το πέναλτι αλά Πανένκα του Αμπρέου. Τέτοια παιχνίδια δεν μπορεί να προσφέρει ο καθένας. Όσο και αν ακούγεται αυθαίρετο, δεν είναι τυχαίο ότι ένα τέτοιο ματς γεννήθηκε όταν συναντήθηκαν οι φλέβες της ίδιες της ανθρωπότητας με τις φλέβες του παιχνιδιού. Η Αφρική με τη Λατινική Αμερική. Όπως δεν είναι τυχαίο ότι εκεί ήταν και ο Φορλάν: ως σκόρερ φυσικά, αλλά κυρίως ως βασικό μέρος του παιχνιδιού λες και δεν θα μπορούσε να γίνει ένας τέτοιος αγώνας χωρίς την παρουσία του.
Έμοιαζε σαν ένα μυώδες γυάλινο πρίσμα. Ένας καταλύτης που έπαιρνε φως και έδινε πολύχρωμα φάσματα. Ήταν εκεί διάφανος, γυάλινος για να περάσει όλη η ομορφιά του παιχνιδιού από το σώμα του, για να περάσει το φως από μέσα του, για να δεις μια καρδιά κρυστάλλινη, γεμάτη από ποδόσφαιρο.
Ήταν εκεί σε εκείνη την απίθανη Βιγιαρεάλ του Πελεγκρίνι, που ανάγκαζε ολόκληρη την πόλη να κατεβάζει ρολά και να πηγαίνει στο Μαδριγάλ. Και, βέβαια, ήταν εκεί όταν η Βιγιαρεάλ έπαιζε ρεβάνς ημιτελικού Τσάμπιονς Λιγκ με την Άρσεναλ, ήθελε ένα γκολ για να προκριθεί και ο Ρικέλμε αστόχησε σε πέναλτι στο 90’. Ήταν εκεί με την Ατλέτικο πριν το Σιμεόνε, την οποία δεν αγαπήσαμε τόσο, αλλά ήταν η πρώτη πετυχημένη φουρνιά της Ατλέτικο μετά τον υποβιβασμό και τις περιπέτειες με τον Χεσούς Χιλ. Ήταν εκεί με την Ουρουγουάη του Ταμπάρες, η οποία κυριάρχησε στη Λατινική Αμερική. Ήταν εκεί σε εκείνον τον ηλεκτρισμένο και «άκαπνο» από γκολ αγώνα με τη Βενεζουέλα στο Κόπα Αμέρικα του 2007, όταν η Ουρουγουάη χρειαζόταν βαθμό για να προκριθεί, και αργότερα, ήταν εκεί στον ημιτελικό με τη Βραζιλία που κρίθηκε στα πέναλτι. Ήταν εκεί στη διοργάνωση του 2011, όταν η Παραγουάη παραδόθηκε αμαχητί στον τελικό του Μπουένος Άιρες και η Ουρουγουάη πανηγύριζε μέσα στο Μονουμεντάλ, τον 15ο της τίτλο, τους περισσότερους που έχει κερδίσει εθνική ομάδα της Λατινικής Αμερικής και ένα περισσότερο από τη διαχρονική αντίπαλο Αργεντινή.
Οι τίτλοι, τα γκολ λένε την αλήθεια. Αλλά η αγάπη για το παιχνίδι είναι κάτι διαφορετικό. Αυτό είναι ο Ντιέγκο Φορλάν.
Οι πτησεις του Μπεργκαμπ 
οτι και να κανες Φορλανε τη πουτσα του Αρεως μια φορα την εφαες..
[…] μια νέα αρχή. Γιατί είναι πρώτη της εμφάνιση χωρίς την καρδιά από γυαλί του Ντιέγκο Φορλάν, η οποία δεν θα χτυπά πια πίσω από την θαλασσί φανέλα. […]