Τι μάθαμε από το Τσάμπιονς Λιγκ 2014-15
31 Μαΐου 2015 § Σχολιάστε
Μερικές σημειώσεις από το φετινό Τσάμπιονς Λιγκ, περιμένοντας τον τελικό της 6ης Ιουνίου, τι είδαμε, τι καταλάβαμε, τι θα θυμόμαστε, τι μας έκανε εντύπωση.
Η απόσταση που χωρίζει το «να φτάνεις μια ανάσα από την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ και να κερδίζεις το Ισπανικό πρωτάθλημα» από το «να φτάνεις απλώς μέχρι τους οκτώ του Τσάμπιονς Λιγκ και να έρχεσαι τρίτος στο Ισπανικό πρωτάθλημα» ισούται με τον Ντιέγκο Κόστα και τον Τιμπό Κορτουά. Χωρίς «αυτόν που τα ‘βαζε» και «αυτόν που τα ‘βγαζε», η Ατλέτικο Μαδρίτης ήταν ένα πολύ ουσιαστικό κλικ λιγότερο σημαντική φέτος.
Τιμή και δόξα στον Κοσμίν Μότσι αλλά και γενικότερα στην Λουντογκόρετς Ράζγκραντ που έκανε διασκεδαστικό τον όμιλό της μαζεύοντας τέσσερις βαθμούς, μόλις έναν λιγότερο από τη Λίβερπουλ, η οποία, μιας και το ‘φερε η κουβέντα, αποκλείστηκε με κατεβασμένα τα χέρια από μια πολύ μέτρια Βασιλεία.
Η Ρεάλ τρέφεται με τον ναρκισσισμό της, χρόνια τώρα, είναι τέτοια η φύση της και για αυτό ο Κριστιάνο Ρονάλντο είναι για αυτήν ο ιδανικός ποδοσφαιριστής. Την ανάγκη για προβολή και γκλαμουριά την ικανοποίησαν πέρυσι με τη λέξη «decima» να μουλιάζει για μήνες στα μαδριλένικα χείλη. Οσο η σεζόν πλησίαζε προς το τέλος της, η ματιά των ποδοσφαιριστών της φαινόταν όλο και πιο άδεια. Η Γιουβέντους την εξέθεσε σε επίπεδο θέλησης, κινήτρου, ενδιαφέροντος. Τα «έλειπε ο Μόντριτς» είναι δικαιολογίες που δεν μπορεί να επικαλείται μια ομάδα που το καλοκαίρι πλήρωσε 543532 εκατ. ευρώ για τον Χάμες Ροντρίγκες.
Η εικόνα που μας αφήνει η Μπάγερν τελικά είναι μιας ομάδας που υπέστη ένα αποτυχημένο πείραμα. Νωρίτερα μέσα στη σεζόν είχε ρίξει επτά γκολ μέσα στη Ρώμη (σε ένα σημείο της σεζόν που η Ρόμα έμοιαζε, τέλος πάντων, ισχυρή), άλλα επτά στη Σαχτάρ στην πρώτη νοκ άουτ φάση κι ακόμα έξι στην ρεβάνς με την Πόρτο. Ετερον εκάτερων, ασφαλώς.
Μπραχίμι, Ντανίλο, Κασεμίρο, Μαρτίνες, Κιντέρο, Τέγιο, Νέβες, Τόρες, Ιντι, Ερέρα – σε τυχαία σειρά, κάποια από τα πιτσιρίκια της Πόρτο που τα επόμενα χρόνια είτε θα παίζουν στις μεγαλύτερες ομάδες της Ευρώπης, είτε θα μπορούν να μην δεχτούν έξι γκολ στο πιο λάθος παιχνίδι – φυσικά δεν είναι ακριβώς τυχαία η σειρά των ονομάτων και αυτό γιατί ο τελευταίος της λίστας, ο Εκτορ Ερέρα, ο ακούραστος καμπούρης από το Μεξικό, είναι μια από τις πολύ μεγάλες αδυναμίες των Πτήσεων. Εξαιρετική η φετινή Πόρτο, πάντως, παρά το πικρό φινάλε στο Μόναχο.
Αυτό το πράγμα με την Αρσεναλ θα μπορούσε να είναι και αστείο αλλά είναι μάλλον κάπως στενάχωρο. Λέμε εδώ και χρόνια ότι ο Αρσέν Βενγκέρ μαγνητίζει τους δυσκολότερους αντιπάλους στις κληρώσεις. Φέτος του έτυχε η Μονακό.
Τρία από τα χειρότερα πέναλτι της δεκαετίας εκτελέστηκαν στο ίδιο παιχνίδι και από την ίδια ομάδα (Λεβερκούζεν): Τσαλχάνογλου, Τορπάκ και Κίσλινγκ σούταραν σαν παιδιά γυμνασίου κόντρα στην Ατλέτικο.
Ο Στέφαν Λιχστάινερ έχει πάρει τοις μετρητοίς τον τίτλο του φουλ-μπακ, καταπίνοντας ό,τι χιλιόμετρο βρήκε μπροστά του (πρώτος στη σχετική λίστα σε όλη τη διοργάνωση) και καταφέρνοντας στα 31 του να είναι ένας από τους πιο πολύτιμους δεξιούς μπακ στον κόσμο. Ενας οδοστρωτήρας για τον οποίο θα πρέπει να καθιερωθεί (αν δεν υπάρχει ήδη) ποσοστό για κερδισμένες κόντρες. Δεν πρέπει όλη τη χρονιά να έχασε ούτε μια. Και όλα αυτά παραμένοντας ο ποδοσφαιριστής της Γιουβέντους με το λιγότερο ενδιαφέρον.
Ένα από τα ματς της χρονιάς ήταν το 2-2 στο Τσέλσι-Παρί, το ματς, δηλαδή, στο οποίο οι γάλλοι έγιναν για λίγο μέλη της ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου – ο εύκολος αποκλεισμός τους στη συνέχεια από την Μπαρτσελόνα τους επανέφερε στο «για να δούμε πότε και αν η Παρί θα καταφέρει να γίνει τελικά μέλος της ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου» και ολοκλήρωσε τον φετινό εφιάλτη του Νταβίντ Λουίζ. Το βράδυ εκείνο στο Λονδίνο, πάντως, και όσον αφορά στην Τσέλσι, η αδυναμία της να σκοτώσει έναν σερνάμενο αντίπαλο ήταν τόσο μη Μουρίνιο που προκαλεί διάφορα ερωτήματα για τα αντανακλαστικά του Πορτογάλου. Η κακιά στιγμή, θα πούμε εμείς.
Εξαιρετικά ανακουφιστικό το γεγονός ότι η περυσινή νικήτρια δεν θα είναι νικήτρια και φέτος, με την κατάρα του πρωταθλητή να συνεχίζει να στοιχειώνει την διοργάνωση – θυμίζουμε ότι το Τσάμπιονς Λιγκ δεν έχει κατακτηθεί ποτέ δυο σερί χρονιές από την ίδια ομάδα. Κι αυτό δεν είναι απλώς ένα συμπαθητικό στατιστικό αλλά μια διαβεβαίωση ότι υπάρχει ακόμα η συνθήκη του απρόβλεπτου. Μικρού απρόβλεπτου, έστω, καθώς η αλήθεια είναι ότι η ψαλίδα έχει ανοίξει αρκετά και δεν είναι πολλές οι ομάδες που μπορούν ρεαλιστικά κάθε χρόνο να διεκδικήσουν τον τίτλο. Δηλαδή μια ομάδα όπως η Πόρτο του 2004 πλέον θα σταματούσε πριν τους ημιτελικούς – όπως περίπου έκανε φέτος.
Και ενώ τα πολύπλοκα συστήματα γίνονται όλο και περισσότερο φετίχ στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, φέτος είδαμε το εξής: την Γιουβέντους να φτάνει στον τελικό με ένα ξερό, παλιομοδίτικο 4-4-2 και την Μπαρτσελόνα απλώς να διαθέτει το σχεδόν γελοία ασταμάτητο Μέσι-Νεϊμάρ-Σουάρες. Δεν είναι ακριβώς έτσι, αλλά η ουσία είναι ότι καμιά φορά με την υπερανάλυση των τίκι τάκα και των λουισφανχααλικών επινοήσεων ξεχνάμε ότι οι ομάδες που κερδίζουν καμιά φορά αρκεί να έχουν ένα γεμάτο ρόστερ, καλή διάθεση και ένα καλό μομέντουμ.
Οι πτησεις του Μπεργκαμπ 
Σχολιάστε