«Είμαστε ένα πανίσχυρο χέρι του Θεού»
8 Ιουνίου 2015 § Σχολιάστε
Η κορδέλα που φόρεσε ο Νεϊμάρ στην απονομή του τελικού μας οδηγεί κατευθείαν σε ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Futebol» του Alex Bellos, ενός δημοσιογράφου του Guardian που δούλεψε ως ανταποκριτής για την βρετανική εφημερίδα στο Ρίο και το 2002 ένιωσε την ανάγκη να μιλήσει για τη μυθολογία του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου.
… Ο Ζοάο Λέιτσι ήταν γνωστός ως «Πορτιέρο του Θεού». Στους αγώνες μοίραζε τη Βίβλο σε διαιτητή και αντιπάλους. Το 1981 ένωσε τις δυνάμεις του με τον Μπαλτάζαρ, τον επονομαζόμενο «Σκόρερ του Θεού», και ίδρυσαν το κίνημα Αθλητές του Χριστού. Ο Ζοάο Λέιτσι είχε παίξει στη Σελεσάο και ο Μπαλτάζαρ αργότερα θα αγωνιζόταν στην Ατλέτικο Μαδρίτης, όπου έσπασε το ρεκόρ των περισσότερων γκολ σε μια σεζόν. Οι Αθλητές του Χριστού σηματοδότησαν ένα νέο θρησκευτικό φαινόμενο στη Βραζιλία – την εκρηκτική εμφάνιση των Ευαγγελιστών.
Καμία άλλη θρησκευτική κοινότητα σήμερα δεν έχει τόσο έντονη παρουσία στο ποδόσφαιρο. Βασίζεται στoν προσηλυτισμό, τόσο ώστε οι πιστοί να αποτελούν ζωντανές μηχανές κατήχησης. Το ποδόσφαιρο παρέχει έξοχες ευκαιρίες για να δείξουν τι μπορεί να κάνει ο Θεός. Δεν είχαν ποτέ ήρωά τους στον Πελέ, μόνο τον Ιησού. Επικαλούνται το όνομά Του με κάθε ευκαιρία. Κάτω από τη φανέλα τους φορούν μπλουζάκια με θρησκευτικά μηνύματα, όπως 100% Ιησούς και Ο Θεός είναι Αληθινός. Περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους διαβάζοντας τη Βίβλο και δίνουν το 10% των εσόδων τους στη Εκκλησία.
Η αύξηση των Ευαγγελιστών στο ποδόσφαιρο ανακλά την τεράστια απήχησή τους στα λαϊκά στρώματα της Βραζιλίας. Πριν από τριάντα χρόνια ήταν σχεδόν ανύπαρκτοι, σήμερα αριθμούν πάνω από είκοσι εκατομμύρια πιστούς. Ο ευαγγελισμός υπόσχεται τη ρήξη με το παρελθόν και μια ερεθιστική, νέα πνευματική ζωή. Επομένως ανθεί εκεί όπου οι κοινωνικές δομές είναι ασθενέστερε και όπου κυριαρχεί το έγκλημα, η ανεργία και η ανέχεια. […]
Οι Αθλητές του Χριστού που ζουν στο Ρίο εκκλησιάζονται κάθε Δευτέρα βράδυ σε μια εκκλησία Βαπτιστών κοντά στο Μαρακανά. Η λειτουργία περιλαμβάνει ύμνους με συνοδεία ηλεκτρικού πιάνου. Ο ήχος αποτελεί ένα άμεσα αναγνωρίσιμο μοιρολόι που πλανάται πάνω από τις εκκλησίες ευαγγελιστών σε πολλές γωνιές της Βραζιλίας. Κάθε Παρασκευή πρωί όσοι είναι άνεργοι συγκεντρώνονται στην ποδοσφαιρική σχολή του Ζορζίνιο, στα περίχωρα του Ρίο. Πολλοί επιτυχημένοι Βραζιλιάνοι ποδοσφαιριστές δημιουργούν τέτοιες σχολές στη γειτονιά που μεγάλωσαν. Η σχολή του Ζορζίνιο διαθέτει τέσσερα γήπεδα με συνθετικό χλοοτάπητα, ένα μπαρ και μια προθήκη με τη φανέλα με το νούμερο 2 που φορούσε στο Μουντιάλ του 1994.
Παλαιότερα οι ευαγγελιστές στηλίτευαν ως ανίερες δραστηριότητες το ποδόσφαιρο και την ποπ μουσική. Κήρυτταν κατά του αθλήματος, λέγοντας πως οι μπάλες ήταν «τα αυγά του Σατανά». Όμως από τη στιγμή που αγκάλιασαν τη λαϊκή κουλτούρα, το πλήθος των μελών τους απογειώθηκε. Τώρα αισθάνονται ότι έχουν οικουμενική ευθύνη. Μετά το ματς στη σχολή του Ζορζίνιο οι τριάντα ποδοσφαιριστές κάθονται σε πλαστικές καρέκλες τοποθετημένες κυκλικά. Τους μιλά ο Εντίλσον, που έχει επιστρέψει από την πορτογαλική Μαρίτιμο: «Ο Θεός χρησιμοποιεί τη Βραζιλία με ξεχωριστό τρόπο. Είναι η χώρα με το καλύτερο ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρο δίνει καταπληκτικές ευκαιρίες για να μιλήσεις για το ευαγγελισμό. Είμαστε ένα πανίσχυρο χέρι του Θεού».
«Futebol, ο Βραζιλιάνικος τρόπος ζωής», Alex Bellos, Εκδόσεις Κέδρος
Οι πτησεις του Μπεργκαμπ 
Σχολιάστε