Κόπα Αμέρικα: Power Rankings
24 Ιουνίου 2015 § 2 Σχόλια
Έπειτα από καμιά εικοσαριά μεταμεσονύκτιους καφέδες, αφού ολοκληρώθηκε η φάση των ομίλων και λίγο πριν αρχίσουν τα νοκ άουτ είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας παρουσιάσουμε με σειρά δυναμικότητας τις οκτώ ομάδες που συνεχίζουν στο φετινό Κόπα Αμέρικα. Power Rankings σε απλά ελληνικά. 
8. Βολιβία
Η νίκη με 3-2 επί του Εκουαδόρ, η νίκη, δηλαδή, που της χάρισε την πρόκριση, ήταν η πρώτη έπειτα από 18 άγονα χρόνια στο Κόπα Αμέρικα. Προσοχή όμως, δεν πρόκειται για την αναγέννηση της Βολιβίας αλλά για ένα μάλλον συμπτωματικό γεγονός. Η ομάδα παίζει ένα ποδόσφαιρο που είναι τουλάχιστον απαράδεκτο, πληκτικό και αναχρονιστικό. Οι ποδοσφαιριστές της μας είναι εντελώς άγνωστοι, λογικό, καθώς δεν παρακολουθούμε συχνά το πρωτάθλημα της χώρας τους, το οποίο, μιας και το ‘φερε η κουβέντα, έχει μερικές ομάδες με θαυμάσια ονόματα: Club Jorge Wilstermann, The Strongest, Deportivo Oriente Petrolero κ.ά. Μια από τις λιγοστές εξαιρέσεις που τολμούν να περάσουν τα σύνορα είναι ο Ντάνι Μπεχαράνο, ο οποίος αγωνίζεται βασικός στα χαφ και ο οποίος από του χρόνου θα είναι μόνιμος κάτοικος Αγρινίου, καθώς υπέγραψε τριετές συμβόλαιο με τον Παναιτωλικό. Κάτι σαν σταρ αυτής της ομάδας είναι ο Μάρτινς Μορένο, ο σέντερ φορ, ο οποίος παίζει στην μακρινή Κίνα. Δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν έχει τύχη κόντρα στο Περού γιατί ΟΚ, μιλάμε για το Περού, αλλά είναι ήδη η χειρότερη ομάδα της οχτάδες. Φανταστείτε τι θα είναι αν περάσει στον ημιτελικό. Σούπερ πετυχημένη ήδη η Βολιβία αλλά, υποθέτουμε, ως εδώ.
7. Περού
Ένα μικρό θαύμα ή περίπου. Το Περού τρύπωσε στα προημιτελικά γιατί σε τρεις αγώνες σκόραρε δύο γκολ, δέχτηκε άλλα τόσα και στο τέλος –χα!- βρήκε στο σακούλι του 4 πόντους. Όμως το «τρύπωσε» είναι περίπου ακριβές διότι το Περού δεν χρειάστηκε καν να ευεργετηθεί από το μπόνους της τρίτης θέσης. Προκρίθηκε άξια ως δεύτερο και άφησε την «πολλή» Κολομβία να αγωνιά. Ωστόσο, πρόκειται για μια περίπου καθαρή πρόκριση. Ηττήθηκε δύσκολα στην πρεμιέρα από τη Βραζιλία εξαιτίας της ευφυούς ασίστ του Νεϊμάρ στον Ντάγκλας Κόστα και τη δεύτερη αγωνιστική εκμεταλλεύτηκε την πιο ηλίθια αποβολή της φάσης των ομίλων: ο Φερνάντο Αμορεμπιέτα πάτησε με τις τάπες του τον Πάολο Γκερέρο και πήγε για ντουζάκι αλλάζοντας τη ροή του ματς. Ο γερόλυκος Πιζάρο (φωτό), ο οποίος περίπου αγωνίζεται στην Μπάγερν, σκόραρε και χάρισε στη χώρα του μια ανέλπιστη νίκη. Την τελευταία αγωνιστική οι Περουβιανοί πήραν σβηστά ισοπαλία από την Κολομβία. Όχι τρομερά αξιόπιστοι στην άμυνα ούτε κυνικοί στην επίθεση, αλλά περίπου ανταγωνιστικοί. Εκτός των άλλων, έχουν αναδείξει και τον τρομερό Λουίς Αντβικουλά στα δεξιά της οπισθοφυλακής. Εξαιρετικός απολογισμός για τον Αργεντίνο προπονητή Ρικάρντο Καρέκα που ανέλαβε την ομάδα το Φεβρουάριο και έδωσε μόλις δύο φιλικά με ξεκάθαρη στόχευση να προετοιμάσει την ομάδα για τα προκριματικά του Μουντιάλ. Ή περίπου εξαιρετικός, γιατί μπορεί από το 1982 να μην έχουμε θαυμάσει σε Μουντιάλ την αγέρωχη κόκκινη ρίγα της φανέλας του Περού να τέμνει διαγώνια το λευκό ύφασμα, η ίδια αυτή φανέλα όμως διαθέτει εξαιρετική παράδοση στο Κόπα Αμέρικα: μόλις μία φόρα δεν έχει βρέθεί στα νοκ-άουτ από το 1992 και μετά. Δεδομένου ότι αντιμετωπίζουν τη Βολιβία στους οκτώ, οι Περουβιανοί έχουν βάσιμες ελπίδες να βρεθούν για δεύτερη συνεχόμενη διοργάνωση στην τετράδα. Και αυτό δεν είναι περίπου αστείο. Είναι σκέτο αστείο. 
6. Βραζιλία
Εν γνώσει μας ότι μπορεί να πέσει φωτιά να μας κάψει, θεωρούμε ότι από αυτή τη Βραζιλία υπάρχουν πέντε καλύτερες ομάδες αυτή τη στιγμή στη διοργάνωση με περισσότερες πιθανότητες να κατακτήσουν τον τίτλο. Τι είδαμε ως τώρα; Μια Βραζιλία που της βγήκε η ψυχή να κερδίσει το Περού και τη Βενεζουέλα και που κόντρα στην Κολομβία έσβησε σαν κεράκι σε κατάστρωμα πλοίου. Εμφανώς κομπλεξαρισμένη από τα εφτά του ημιτελικού, η «σελεσάο» είναι μπερδεμένη ανάμεσα στην γονιδιακά αλέγρα της κατάσταση και στην πραγματικότητα· τι σημαίνει πραγματικότητα για τη Βραζιλία; Ότι απόντος του Νεϊμάρ (με την μάλλον υπερβολική του τιμωρία) στην επίθεσή της θα παίζει ο Ρομπίνιο ή ο Ντιέγκο Ταρντέλι. Σαφές; Υπάρχουν μεγάλες προσωπικότητες στο ρόστερ (Σίλβα, Αλβες, Λουίς κ.ά.) αλλά είπαμε, η ομάδα μοιάζει χαμένη. Οι διάφοροι Φιρμίνο έχουν πραγματικά κάποιο ενδιαφέρον αλλά μοιάζουν λίγοι – αν όχι για να αποκλείσουν την Παραγουάη, σίγουρα για την επόμενη μέρα. Θα μας κάνει τρομερή εντύπωση αν κερδίσουν παραπάνω από ένα παιχνίδι στην πορεία της διοργάνωσης.
5. Ουρουγουάη
Χωρίς τον Σουάρεζ, ο Όσκαρ Ταμπάρεζ άνοιξε το μάνιουαλ για να κάνει τα βασικά: ένταση στα όρια του φάουλ και σε κάθε παιχνίδι θα χύνεται αίμα. Σωστή σκέψη γιατί έχει τον Μουσλέρα, τον καλύτερο (μαζί με τον Μπράβο της Χιλής) τερματοφύλακα του τουρνουά. Αν δεν πιστεύετε εμάς, δείτε την απόκρουσή του στο σουτ του Ντερλίς Γκονζάλεζ στις καθυστερήσεις του αγώνα με την Παραγουάη. Δεν είναι η πιο δύσκολη που έχει κάνει, αλλά σε μία φάση που οι Παραγουανοί δημιουργούν για πλάκα αμυντική ανισορροπία και οι γαλάζιες φανέλες πελαγοδρομούν, εκείνος καθαρίζει με ψυχραιμία και αποφασιστικότητα. Η σκέψη του Ταμπάρεζ όμως δικαιώνεται και από το κορμί που βρίσκεται ακριβώς μπροστά από τον Μουσλέρα. Ο Χιμένεζ μπορεί να είναι μόλις 20 ετών αλλά ήδη φέρνει στη μνήμη μας τις καλύτερες στιγμές του Λουγκάνο –χώρια που συνεννοείται με κλειστά μάτια με το συμπαίκτη του και στην Ατλέτικο, Γοδίν. Ο Χιμένεζ έχει και το εξωπραγματικό 79% επιτυχίας σε εναέριες διεκδικήσεις. Ελάτε να μας βάλετε γκολ, λοιπόν. Το επιχείρησε ο Αγουέρο, σημειώνοντας μάλλον το δυσκολότερο τέρμα μέχρι τώρα στο Κόπα, και τραυματίστηκε στον ώμο. Το πρόβλημα για τον Ταμπάρεζ είναι μπροστά. Κάποιος παρατηρητικός θα θυμίσει ότι και το 2011, που κατέκτησε τον τίτλο, η Ουρουγουάη είχε προκριθεί με δύο ισοπαλίες. Ναι, αλλά τότε υπήρχε ο Φορλάν. Επίσης, τότε υπήρχε ο Σουάρεζ, που μπορεί να μην ήταν ο Σουάρεζ της τελευταίας διετίας, αλλά οπωσδήποτε ήταν καλύτερος από τον Σουάρεζ που κάθεται τώρα τιμωρημένος στο Μοντεβιδέο. Τέλος, τότε υπήρχε ο Καβάνι. Είναι κρίμα που έχουμε να δούμε στην ουσία τον αληθινό Καβάνι από το 2013 (και ίσως να μην τον δούμε καν στο γήπεδο στα προημιτελικά με τη Χιλή). Η φανέλα υπάρχει, η εμπειρία των μεγάλων αγώνων επίσης και αυτές είναι κατακτήσεις που δεν αμφισβητούνται. Αλλά ας το πούμε για πολλοστή φορά: με τον Σουάρεζ θα ήταν όλα μα όλα αλλιώς.
4. Παραγουάη
Εδώ αρχίζουν τα ωραία. Ναι, ο Σάντα Κρουζ παίζει σαν παλαίμαχος του μπιτς σόκερ και ο Νέλσον Βαλντέζ είναι περίπου στο επίπεδο που θα είναι ο Φάνης Γκέκας σε δυο χρόνια από σήμερα. Και ναι, στα προκριματικά για το Μουντιάλ η Παραγουάη τερμάτισε τελευταία, έχοντας μάλιστα την χειρότερη άμυνα, με 31 γκολ παθητικό σε 16 παιχνίδια. Από πού λοιπόν πηγάζει η αισιοδοξία μας ότι η Παραγουάη έχει αυτή τη στιγμή τις δικές της πιθανότητες σε αυτή τη διοργάνωση; Μα πολύ απλά από το γεγονός ότι σε αυτήν ακριβώς τη διοργάνωση εμφανίζεται με έναν χαρακτήρα που της επιτρέπει να κοιτάζει όσο ψηλά θέλει. Επειδή δεν χάνει. Ισοπαλία με την Αργεντινή, ισοπαλία με την Ουρουγουάη, μια ξερή νίκη με την Τζαμάικα, χωρίς πολλά πολλά και χωρίς φανφάρες. Η Παραγουάη βγάζει μια σκληράδα κι έναν τσαμπουκά. Και μιλάμε για την Νότια Αμερική, αυτά τα πράγματα μετράνε. Φανταστείτε, για παράδειγμα, να πρέπει να τα βάλετε με τον Νέστορ Ορτιγόσα (φώτο). Σπόιλερ: εκτελεί τα φάουλ. Με δύναμη. Με λίγο ξύλο και λίγη τύχη μπορεί να επαναλάβει, ας πούμε, ακόμα και ό,τι κατάφερε στο προηγούμενο Κόπα Αμέρικα, όταν με λίγη τύχη, λίγο ξύλο και πέντε συνεχόμενες ισοπαλίες (στα 90λεπτα) έφτασε μέχρι τον τελικό.
3. Κολομβία
Υποθετικό σενάριο για πέρυσι το καλοκαίρι: στον προημιτελικό του Μουντιάλ με την Βραζιλία, ο διαιτητής δεν σφυρίζει έδρα σαν χαζός, οι Κολομβιανοί προκρίνονται επειδή είναι καλύτεροι, πέφτουν πάνω στη Γερμανία, δεν τρώνε εφτά αλλά τους κοντράρουν μέχρι το 120ο λεπτό όταν κάποιος Γκέτσε βάζει ένα γκολ από του πουθενά και μετά οι Γερμανοί παίζουν εξαντλημένοι στον τελικό και χάνουν από τον Μέσι. Αλλά η ζωή τα έφερε αλλιώς. Η ζωή, επίσης, έφερε τον Φαλκάο μετά τον τραυματισμό του σε μια κατάσταση, χμ, ας την πούμε απογοητευτική. Η επίθεση της ομάδας κολλάει, τα γκολ έρχονται δύσκολα και έτσι μια ομαδάρα που μπορεί να σε πνίξει για την πλάκα της, φαίνεται ότι την κρίσιμη στιγμή κολλάει. Κόντρα στο Περού και την Βενεζουέλα δεν κατάφερε να σκοράρει. Κόντρα στη Βραζιλία πέτυχε ένα μόνο γκολ κι αυτό περισσότερο χάρη στη λύσσα των παικτών της για εκδίκηση. Αν ξεμπλοκάρει, με κάποιον τρόπου που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε και που μπορεί να είναι αγωνιστικός (λίγος περισσότερος Μαρτίνες ή αλλαγή ρόλου στον Χάμες ίσως) ή ακόμα και κάποιο βουντού λατινοαμερικάνικο, θεωρούμε ότι δεν την σταματάει κανείς. Αλλά η ζωή καμιά φορά τα φέρνει όπως θέλει.
2. Χιλή
Μα κοιτάξτε υλικό που δίνει αυτή η ομάδα για να γράψει την πιο ωραία ιστορία στη διάρκεια του τουρνουά: Πρώτον, είναι με διαφορά η πιο διασκεδαστική και θεαματική ομάδα της διοργάνωσης. Το επιθετικό τους τρανζίσιον εκτελείται με ακρίβεια χορογραφίας μπαλέτου από την Αγία Πετρούπολη. Ο τρόπος με τον οποίο κινούνται στο χώρο οι Σάντσες, Βάργκας, Βαλδίβια (γιατί δεν δοκίμασες να παίξεις στα σοβαρά στην Ευρώπη, άνθρωπέ μου;) και Βιντάλ είναι μεθυστικός. Διπλά σε αυτά ας σημειώσουμε και μερικά νούμερα: 10 γκολ επιθετική συγκομιδή και ο τίτλος της μοναδικής ομάδας που έχει νικήσει ματς σε αυτή τη διοργάνωση με διαφορά μεγαλύτερη τους ενός γκολ (δύο φορές μάλιστα). Δεύτερον, είναι η ομάδα με την μεγαλύτερη συνοχή –μπράβο σου κύριε Σαμπάολι. Η επιθετική αρμονία θα ήταν ένα σκέτο χάος, αν, λίγο πιο πίσω, οι Αράνχιζ (ο οποίος όταν δεν κόβει, σκοράρει) και Μαρσέλο Ντίας δεν διασφάλιζαν κατοχή και τέμπο. Εξαιτίας της εκπληκτικής ομοιογένειας, σε όλες τις καλύτερες ενδεκάδες της φάσης των ομίλων οι Χιλιανοί έχουν τέσσερις και πέντε παίκτες. Τρίτον, μέσα στην όλη ευφορία ήρθε η ιστορία του Βιντάλ. Ο οποίος, όχι, δεν αποβλήθηκε από την ομάδα, γιατί έτσι κάνει μια ομάδα: κατανοεί, συγχωρεί και αναγνωρίζει ότι πάνω από όλα είναι ο στόχος. Επιτρέψτε μου την αφελή σκέψη ότι η αντίδραση θα ήταν ίδια ακόμα και αν στη θέση του Βιντάλ ήταν ο Μαουρίσιο Πινίγια (αδυναμία των Πτήσεων για το τατουάζ που χτύπησε μετά το παιχνίδι με τη Βραζιλία πέρυσι στο Μουντιάλ) των έξι λεπτών συμμετοχής. Τέταρτον, υπάρχει κάτι που λείπει μέχρι στιγμής: η σκληράδα. Στην άμυνα και στο πνεύμα. Η Χιλή χτίζει μομέντουμ για να κατακτήσει το πρώτο Κόπα Αμέρικα στην ιστορία της. Το χτίζει στην έδρα της, ισορροπώντας επιδέξια ανάμεσα σε πίεση και ώθηση. Το σταύρωμα με την Ουρουγουάη θα είναι άλλης τάξης παιχνίδι από αυτά που έχει δώσει μέχρι τώρα. Με πρόκριση θα έχει αποδείξει και στον εαυτό της ότι πλέον είναι πνευματικά έτοιμη για να βαδίσει όλο το δρόμο μέχρι τέλους.
1. Αργεντινή
Ο Μέσι ακόμα δεν είναι. Δεν είναι αυτός που καθορίζει. Δεν έχει γίνει «ο παράγων Μέσι». Για ομίλους κόπα Αμέρικα αυτό δεν ήταν δυνατόν να αποτελέσει ζήτημα. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι πανηγύριζε το τρέμπλ στην πλάθα Καταλούνια και την επομένη πήρε το αεροπλάνο για τα γήπεδα της Χιλής. Προς το παρόν είναι ο Αγουέρο, είναι ο Παστόρε, είναι –ποιος να το έλεγε πριν δέκα μέρες- ο Ντι Μαρία. Ο Μαρτίνο έχει επιλογές, έχει πληρότητα στο ρόστερ, αλλά κάπου εδώ σχηματίζεται ένας κόμπος στο λαιμό. Γιατί δεν τελειώνει τα ματς η Αργεντινή; Γιατί αυτή νευρικότητα προς το τέλος των αγώνων; Κούραση; Έλλειψη συγκέντρωσης; Άγχος; Η μετρημένη Παραγουάη γύρισε παιχνίδι εύκολα χωρίς να έχει εμφανιστεί επί της ουσίας στο πρώτο ημίχρονο. Ο Μίλερ, ο τερματοφύλακας της Τζαμάικας, έσωσε την υστεροφημία του την τελευταία αγωνιστική. Το ματς με την Ουρουγουάη το αφήνουμε στη άκρη. Έχει τη δική του ιστορία. Αλλά όχι χωρίς αντίκτυπο. Ο Αγουέρο σκόραρε γκολ που αρμόζει σε τέτοια ματς, άλλα «έχασε» τον ώμο του. Ο δε Μάρτινο ό,τι πιο αξιόπιστο διαθέτει επιθετικά. Η απουσία ήταν παραπάνω από αισθητή στο ματς με την Τζαμάικα. Θα επανέλθει στα νοκ-άουτ, το ζητούμενο όμως είναι σε ποια κατάσταση. Περιμένοντας το Μέσι, η Αργεντινή δεν έχει παρά να συνεχίσει όπως έχει αρχίσει. Για πρώτη ίσως φορά αυτό που μοιάζει δυσκολότερο ως προς τη διαχείρισή του δεν είναι η προσδοκία/απαίτηση «πότε θα παίξει ο Μέσι όπως με την Μπαρτσα», αλλά η συγκέντρωση σε αυτό που κάνουμε μέχρι τώρα. Και αυτό δεν είναι έργο του Μέσι. Είναι έργο του κυρίου που κάθεται στον πάγκο.
Υγ: επειδή στο τέλος του τουρνουά θα ψοφάμε να φωνάξουμε «δι-καί-ω-ση» για την παραπάνω λίστα, ας γνωρίζετε ότι Βολιβία-Βραζιλία-Παραγουάη-Κολομβία γράφτηκαν δια χειρός jimmy glass, ενώ Περού-Ουρουγουάη-Χιλή-Αργεντινή από τον έτερο πιλότο, j_clark.
Οι πτησεις του Μπεργκαμπ 
[…] Γενικώς δεν ντρεπόμαστε να πέφτουμε έξω σε όσα γράφουμε, τίμη μας και στο Μουντιάλ, τιμή μας και στο Κόπα Αμέρικα. […]
[…] Γενικώς δεν ντρεπόμαστε να πέφτουμε έξω σε όσα γράφουμε, τίμη μας και στο Μουντιάλ, τιμή μας και στο Κόπα Αμέρικα. […]