Ο άνθρωπος με τα 11 ονόματα
6 Οκτωβρίου 2015 § Σχολιάστε
Μια ιστορία αγνής οπαδικής τρέλας που περνάει από τα αποδυτήρια της QPR, αγκαλιάζει τον μύθο του Σταν Μπόουλς και καταλήγει στον άνθρωπο με το πιο μακρύ όνομα στο βρετανικό ποδόσφαιρο.
Είναι τέλος Αυγούστου και η QPR, με λαβωμένο ακόμα τον εγωισμό της από την περυσινή τελευταία θέση στην Πρέμιερ Λιγκ και τον υποβιβασμό της στην Τσάμπιονσιπ, υποδέχεται, στο ηλικίας 111 ετών Λόφτους Ρόουντ, τη Ρόδεραμ Γιουνάιτεντ. Δεν είναι απλώς ένα εντός έδρας παιχνίδι στην αρχή μιας μαραθώνιας σεζόν (στο δυσκολότερο, ίσως, και για κάποιους το ομορφότερο πρωτάθλημα του κόσμου) αλλά κάτι παραπάνω, καθώς η ημερομηνία για το κλαμπ του νοτιοδυτικού Λονδίνου, η 22η του Αυγούστου, ξυπνάει μνήμες από τα παλιά. Για την QPR είναι η λεγόμενη «Ημέρα του Σταν Μπόουλς», η επέτειος των 40 χρόνων, δηλαδή, από εκείνο το ματς κόντρα στην πανίσχυρη, τότε, Ντέρμπι Κάουντι, στο οποίο ο μυθικός χαφ της ομάδας, ο Σταν Μπόουλς, είχε πετύχει χατ τρικ σε ένα μεθυστικό 5-1. Ο Μπόουλς, παρών στο γήπεδο στη «δική του» μέρα, τιμήθηκε από τη διοίκηση του κλαμπ για την προσφορά του στην ιστορία του συλλόγου. Μια ευγενική χειρονομία, καθώς πριν από λίγους μήνες ο 66χρονος σήμερα Σταν, διαγνώστηκε ότι πάσχει από νόσο του Αλτσχάιμερ.
Για τους φιλάθλους της QPR, όπως προέκυψε κατόπιν ψηφοφορίας πριν από λίγα χρόνια, αυτός είναι ο κορυφαίος παίκτης που φόρεσε ποτέ τη φανέλα της ομάδας, μέλος εκείνης της σπουδαίας φουρνιάς που το 1976 έφτασε μια ανάσα από την κατάκτηση του πρωταθλήματος και που, τέλος πάντων, έπαιξε τον ρόλο της στο αγγλικό ποδόσφαιρο της δεκαετίας του ’70. Ο Μπόουλς ήταν κάτι σαν ένας μικρός Τζορτζ Μπεστ, ένας τύπος με μποέμικη φυσιογνωμία, έντονη εξωγηπεδική ζωή και αδυναμία στις γυναίκες και τον τζόγο – ένα, επίσης, από τα χαρακτηριστικά του ήταν η φοβία του για τις πτήσεις, γεγονός που για εμάς, εδώ στις Πτήσεις, σημαίνει πολλά.
Υπάρχει και ένα περιστατικό, στις 9 Μαΐου του 1973, ένα διαβόητο συμβάν, στο οποίο ο περί ου ο λόγος τετραπέρατος διάολος έχει βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του: είναι ημέρα αγώνα στην Πρέμιερ (τότε Πρώτη Κατηγορία) και η QPR φιλοξενείται από την Σάντερλαντ, η οποία έχει μόλις κατακτήσει το Κύπελλο Αγγλίας, με τη διοίκησή της να αποφασίζει, μάλλον λογικά, να εκθέσει το τρόπαιο μπροστά στο κοινό της ομάδας, τοποθετώντας το σε ένα τραπέζι στο πλάι του γηπέδου. Στον Μπόουλς δεν αρέσει ιδιαίτερα να είναι κομπάρσος στη γιορτή των άλλων και έτσι σκαρφίζεται μια υπέροχη σκανταλιά, προκαλώντας τους συμπαίκτες του να βάλουν ένα στοίχημα, ποιος εξ αυτών θα πετύχει, κατά τη διάρκεια του αγώνα, και καλά τυχαία, το κύπελλο των αντιπάλων – τα καταφέρνει ο ίδιος, με ένα δυνατό βολέ που εκσφενδονίζει την ασημένια κούπα στον αέρα, πολλά μέτρα μακριά. Στην πορεία του ματς πετυχαίνει και δυο γκολ. Ο κόσμος στις εξέδρες βράζει, περνάει τα κιγκλιδώματα και μπαίνει στο γήπεδο να τον κυνηγήσει. Το ματς δεν τελειώνει ποτέ.
Προφανώς, αν είσαι οπαδός της QPR και παρακολουθείς εκείνο το ματς, ο Μπόουλς και οι υπόλοιποι αποκτούν στάτους καλτ ηρώων, χώρια από επαγγελματισμούς και αηδίες, είναι 11 χαβαλέδες που σπάνε πλάκα και συγχρόνως παίζουν καλή μπάλα (είπαμε, δυο χρόνια αργότερα έχασαν τον τίτλο στον πόντο, από τη Λίβερπουλ), φορώντας τη φανέλα που λατρεύεις, η οποία τυχαίνει να μην είναι φημισμένη σε όλο τον κόσμο αλλά που για σένα, για τη γειτονιά σου και για τους κολλητούς σου στην παμπ απέναντι απ’ το γήπεδο, είναι ό,τι πιο όμορφο σε όλη τη γη.
Κωδικός Τσάρλι: ο άνθρωπος με τα 11 ονόματα.
Υποθέτουμε ότι κάτι τέτοιο ένιωσε ο κύριος Ότγουεϊ (το μικρό του όνομα μας διαφεύγει), φανατικός οπαδός της QPR, ο οποίος εκείνη την περίοδο έτοιμος να αποκτήσει έναν γιο και, πράγματι, όταν ο μικρός γεννιέται λίγους μήνες αργότερα, πάνω στην τρέλα του, ο θεούλης, αποφασίζει να τον ονομάσει έτσι: Άντονι Φίλιπ Ντέιβιντ Τέρι Φρανκ Ντόναλντ Τζέρι Γκόρντον Στίβεν Τζέιμς Σταν. Είναι όλη η ενδεκάδα εκείνης της σεζόν. Στο άκουσμα αυτής της παλαβής ιδέας, μια θεία του νεογέννητου πετάει την εξής ατάκα: «δεν είναι όνομα αυτό, στο τέλος το παιδί θα το φωνάζουν απλώς Τσάρλι». Όπερ και εγένετο. Ο Τσάρλι Ότγουεϊ, λοιπόν, όπως έμεινε γνωστός, ασχολήθηκε και ο ίδιος με το ποδόσφαιρο και έπαιξε για πολλά χρόνια μπάλα στις μικρές κατηγορίες της Αγγλίας, πριν ακολουθήσει τον δρόμο της προπονητικής. Μέχρι πριν από λίγους μήνες ήταν βοηθός του Γουστάβο Πογιέτ στην -κοίτα να δεις- Σάντερλαντ.
Είναι ένας άνθρωπος που δύσκολα θα μας απασχολήσει στο μέλλον και που η παρουσία του από το ποδόσφαιρο για έναν μέσο φίλαθλο περνάει μάλλον απαρατήρητη. Πίσω, όμως, από το παρατσούκλι «Τσάρλι», θα υπάρχει για πάντα αυτό το μακρινάρι των 11 ονομάτων και, θέλοντας και μη, ο Ότγουεϊ κουβαλάει στην ταυτότητά του λίγη από τη μαγεία του βρετανικού ποδοσφαίρου των ‘70ς, λίγη από την αυθόρμητη οπαδική αγάπη που ψάχνει πάντα τρόπους να εκφραστεί, λίγη από την τρέλα που μας πιάνει καμιά φορά όλους με τη μπάλα και λίγο Σταν, το καμάρι της QPR, το μεγάλο δεκάρι του νοτιοδυτικού Λονδίνου, τον άνθρωπο που πριν από 42 χρόνια σημάδεψε ένα Κύπελλο για να σπάσει πλάκα.
Οι πτησεις του Μπεργκαμπ 
Σχολιάστε