Τι μάθαμε από τα προκριματικά του Euro 2016
21 Οκτωβρίου 2015 § 6 Σχόλια
Η εθνική και ο Τσακ Νόρις, η αληθινή Ολλανδία, η αιώνια μοναξιά του Λαρς Λάκερμπεκ, τα γκολ του Λεβαντόφσκι, η Αγγλία που πιστεύει και αρκετά ακόμα συμπεράσματα για την προκριματική φάση που μας απασχόλησε (;) τους τελευταίους μήνες.
- Ο Τσακ Νόρις μπορεί να μετρήσει μέχρι το άπειρο. Δυο φορές. Ολοι το ξέρουν αυτό. Να και ένα καινούριο: η εθνική Ελλάδας μπορεί να χάσει από τα Νησιά Φερόε. Δυο φορές. Είναι το ίδιο πράγμα. Η ιστορική ξεφτίλα στα δυο ματς με τα Φερόε δεν αφήνει κανένα άλλο περιθώριο για αγωνιστικά συμπεράσματα, ευθύνες, χαμένες ευκαιρίες και άλλα τέτοια. Μόνο θλίψη και μιζέρια.
- Οι πληγές που αφήνει αυτή η τραγική πορεία είναι αμέτρητες: κατρακύλα στο ράνκινγκ με συνέπεια να περιμένουμε δύσκολες κληρώσεις από δω και πέρα, απαξίωση της ομάδας, απορύθμιση του αυτόματου πιλότου που μας επέτρεπε να επιβιώνουμε, απώλεια μιας όμορφης συνέχειας. Και κάτι ακόμα. Μέσα από αυτήν την παρωδία η εθνική έχασε και τον Γιώργο Καραγκούνη, ο οποίος μπορεί να περπατάει στραβά και να έχει λίγο πλάκα, αλλά η αλήθεια είναι ότι ξέρει τι του γίνεται και γενικώς ξέρει τι γίνεται.
- Ακόμα και τα δικά μας τα χάλια όμως δεν συγκρίνονται με την επικών διαστάσεων αποτυχία της Ολλανδίας. Στα πιο εύκολα προκριματικά της σύγχρονης ιστορίας οι Ολλανδοί κατάφεραν να μείνουν τέταρτοι στον όμιλό τους και η μετάβαση από τον Φαν Χάαλ στον Χίντιγκ και από εκεί στον Μπλιντ ήταν μια διαδρομή ριζικής μεταμόρφωσης προς το χειρότερο: η θαυμάσια τριταθλήτρια κόσμου πέρυσι το καλοκαίρι εξελίχθηκε μέσα σε λίγους μήνες σε ένα άψυχο έκτρωμα. Εκ των υστέρων καταλαβαίνουμε ότι αυτό που είδαμε πέρυσι στα γήπεδα της Βραζιλίας δεν ήταν η γέννηση μιας νέας υπερδύναμης με την σφραγίδα των Ολλανδών γκουρού της προπονητικής αλλά ο θάνατος μιας πολύ ενδιαφέρουσας γενιάς που τελικά έφτασε μόνο μέχρι την πηγή, η τελευταία μεγάλη παράσταση των τριαντακάτιδων Ρόμπεν, Φαν Πέρσι, Χούντελαρ, Σνάιντερ, ακόμα και του Κούιτ/ Κάουτ.
- Μένοντας στον όμιλο των Ολλανδών: δεν χρειάζεται να είσαι αρκετά χίπστερ για να εκτιμήσεις το μικρό θαυματάκι της Ισλανδίας. Η χώρα έχει πληθυσμό 329.000 ανθρώπους και αυτή τη στιγμή σε ένα πρωτάθλημα όλοι με όλους ανάμεσα στις Ευρωπαϊκές χώρες θα τερμάτιζε εύκολα στην πρώτη δεκάδα. Ωστόσο είναι μια περίπτωση που πρέπει να ξαναδούμε όταν λιώσουν τα χιόνια: το καλοκαίρι στο Euro θα είναι μια άλλη ομάδα, διαφορετικά φορμαρισμένη, χωρίς ιδιαίτερα πολλές εναλλακτικές λύσεις (βλέπε πληθυσμός 329.000 κάτοικοι). Επίσης δεν μπορούμε να μην πούμε την κουβέντα μας για τον άνθρωπο που κάθεται στον πάγκο της Ισλανδίας και λέγεται Λαρς Λάκερμπεκ: τον θυμόμαστε όλοι ως μέλος του ντουέτου «Λάκερμπεκ και Σόντερμπεργκ» που προπονούσαν κάποτε από κοινού την εθνική Σουηδίας. Φαίνεται λοιπόν ότι ο Λαρς δεν αντέχει την μοναξιά και προσέλαβε πάλι έναν άνθρωπο να έχει δίπλα του, παρουσιάζοντας αυτό τη φορά το ντουέτο «Λάκερμπεκ και Χάλγκριμσον».
- Η εθνική σου ομάδα παίζει το τελευταίο παιχνίδι του ομίλου, εντός έδρας, με τον κόσμο να θέλει μια σπίθα για να εκραγεί, ένα γκολ, ο χρόνος κυλάει, το ημίχρονο τελειώνει χωρίς γκολ, ισοπαλία, έχει φτάσει το προτελευταίο λεπτό, αγωνία, ο διαιτητής σφυρίζει φάουλ έξω από την περιοχή, σε καλό σημείο, αναλαμβάνεις να το εκτελέσεις. (παύση) Η στιγμή που ο Σελτσούκ Ινάν έγινε ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο είναι μια στιγμή που μας θυμίζει γιατί είναι τόσο ωραίο το ποδόσφαιρο.
- Εξαιρετικά αδιάφορη η Ιταλία του Κόντε, παρά την άνετη πρόκριση. Τεράστια έλλειψη ταλέντου (ειδικά από τη μέση και μπροστά) και για να βρεις προσωπικότητες με αύρα ντ’ιτάλια πρέπει να κοιτάξεις τον Μπουφόν και τον γίγα Κιελίνι. Θα είναι κρίμα αν μέσα στην μουντάδα της στιγμής χαθεί κάπου ο ποστ-Πίρλο Μάρκο Βεράτι.
- Μετά το «5 γκολ σε 9 λεπτά» ο Λεβαντόφσκι έκανε το «13 γκολ σε 10 παιχνίδια», λιγότερο σουρεάλ αλλά εξίσου εντυπωσιακό. Πολύ λογικά ήταν ο πρώτος σκόρερ των προκριματικών – δεύτερος ο Τόμας Μίλερ (φωτιά η επίθεση της Μπάγερν) με 9 γκολ. Οι δυο επιθετικοί συνυπήρξαν στον 4ο όμιλο με τις χώρες τους να μοιράζονται τις δυο πρώτες θέσεις και την απευθείας πρόκριση. Για την ιστορία να πούμε ότι τρίτος σκόρερ των προκριματικών ήταν ο Ρώσος Αρτιόμ Τζούμπα ο οποίος μάλλον γεννήθηκε φέτος, στα 27 του χρόνια, καθώς μέχρι πριν από λίγους μήνες ούτε που τον είχαμε ξανακούσει. Ο Τζούμπα λοιπόν φέτος βρέθηκε ξαφνικά στο ρόστερ της Ζενίτ και επίσης καθιερώθηκε στην εθνική ομάδα, σκοράροντας με τη φανέλα της Ρωσίας για πρώτη, δεύτερη, τρίτη, τέταρτη, πέμπτη, έκτη, έβδομη και όγδοη φορά.
- Δέκα στα δέκα οι Άγγλοι, πρώτοι και καλύτεροι, έχοντας τη δεύτερη καλύτερη επίθεση (πίσω από την Πολωνία, βλέπε παραπάνω) και τη δεύτερη καλύτερη άμυνα (πίσω από τη Ρουμανία – ορίστε;) Άντε τώρα να το βγάλεις από το μυαλό των μικρών, χαριτωμένων αγγλακίων ότι η αυτή τους η επίδοση δεν σημαίνει ότι σώνει και καλά θα υπάρχει και ανάλογη συνέχεια στο Euro. Τώρα βέβαια, για να λέμε την αλήθεια, αυτή η Αγγλία, απαλαγμένη από τη χρυσή της γενιά και τα πολλά τα όνειρα, χτισμένη γύρω από τον κουλ αρχηγό Γουέιν Ρούνεϊ, αναμένεται να είναι, αν μη τι άλλο, πιο ευχάριστη, πιο φρέσκια, πιο επικίνδυνη.
- Τα χρόνια περνάνε, οι ομάδες αλλάζουν, οι άνθρωποι μεγαλώνουν, τα φύλλα πέφτουν, ο Φερνάντο Σάντος μένει ίδιος. Η πιο ανισόρροπη ομάδα στην Ευρώπη έγινε μια, ας πούμε, ποιοτική Ελλάδα στα χέρια του Σάντος και του χρόνου στη Γαλλία αλίμονο σε όποιον κληρωθεί μαζί της.
- Το νέο διευρυμένο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που οραματίστηκε ο Μισέλ Πλατινί (όταν ακόμα δεν ήταν κατηγορούμενος για εμπλοκή στα σκάνδαλα της FIFA), αναμενόταν να εξαλείψει το όποιο ενδιαφέρον έβρισκε ο μέσος φίλαθλος στη διαδικασία των προκριματικών. Οι καλές ομάδες θα προκρίνονταν χωρίς να ιδρώσουν. Κι αυτό είναι κάτι που εδώ στις Πτήσεις που κόβει το μάτι μας το είχαμε πει από την πρώτη αγωνιστική. Η Γερμανία, η Ισπανία, το Βέλγιο έμοιαζαν να κάνουν μια ασύλληπτη αγγαρεία. Άλλες περιπτώσεις, όπως η Αγγλία (τα είπαμε και πιο πάνω), βρήκαν τα κίνητρά τους και καλά έκαναν. Άλλες πάλι, όπως η Ολλανδία (τα είπαμε και πιο πάνω), την πάτησαν. Πιθανόν και από την τόση σιγουριά. Ότι χαλαρώστε παιδιά, τι διάολο, τέταρτοι θα βγούμε; Λίγο πολύ το πάθαμε και εμείς αυτό (μαζί με διάφορα άλλα). Υπήρχαν και οι κερδισμένοι της ιστορίας. Η Αλβανία, η Ισλανδία (ναι, τα είπαμε και πιο πάνω), η Σλοβακία, η Ουαλία, η Βόρεια Ιρλανδία και να δούμε μήπως μέσω μπαράζ τρυπώσει στο παζλ και καμιά Ουγγαρία ή η Σλοβενία. Το ερώτημα είναι το εξής: θέλουμε ένα Euro με όλες αυτές τις ομάδες; Θέλουμε ένα Euro με τις σχεδόν μισές ομάδες της Ευρώπης; Είναι αυτή η ουσία μιας τελικής φάσης; Οχι. Θέλουμε ένα Euro με τις καλές ομάδες, όχι με τις λίγο καλύτερες από κάποιες άλλες. Θέλουμε τους πιο δυνατούς, θέλουμε ντέρμπι σε κάθε ματς. Δηλαδή δεν μας νοιάζει ποιες θα είναι αυτές οι ομάδες αλλά τώρα εντάξει, το ξέρουμε, θα υπάρχουν παιχνίδια το καλοκαίρι που «δεν θα βλέπονται» και δεν μπορώ να σκεφτώ πολλά χειρότερα πράγματα που μπορούν να συμβούν σε μια τέτοια διοργάνωση.
- Και κάτι που δεν το μάθαμε από τα προκριματικά αλλά είναι σχετικό: η Γαλλία, που δεν την είδαμε, έχετε πάρει χαμπάρι τι ομαδάρα θα κατεβάσει;
Οι πτησεις του Μπεργκαμπ 
Μεγαλη κουβεντα οι ορανιε. Η μουντιαλικη παρουσια δεν ειναι μονο ο θανατος μιας γενιας. Ουτε η ελλειψη ταλεντου εστω της επομενης. Ειναι η συγκαλυψη της ελλειψης ταλεντου της επομενης. Και η οδευουσα προς ποδοσφαιρικο θανατο παλαιοτερη γενια των τριων που βρισκονται κ στη σχετικη φωτο ηταν μαλλον το χαλί αυτης της συγκαλυψης.
Εννοω οτι ο Φαν Χααλ στηριζομενος σε καποιους σταδιακα παροπλιζομενους κ σε τακτικισμους κ πειραματικες προπονητικες εμπνευσεις εσωσε ενα συνολο, το οργανωσε κ το διαχειριστηκε σωστα επι ενα μηνα στην Βραζιλια. Μετα ομως το χαλί σηκωθηκε κ το πραγμα φανηκε, οι ορανιε μαλλον θα περασουν ενα σταδιο που δε θαναι η φαντασμαγορικη ομαδα των μεγαλων ταλεντων. Αλλωστε ηδη οι ομαδαρες των 2 τελευταιων μουντιαλ επιδοθηκαν σε σκληρο παιχνιδι κ τακτικη, δεν παρουσιασαν κατι απο…πτησεις Μπεργκαμπ ή τοταλ φουτμπόλ.
ΥΓ. Ποσο σωστο το σχολιο για Λαγκερμπακ, σχεδον ειχα πειστει οτι Λαγκερμπακ κ Σοντερμπεργκ ειναι το ιδιο ατομο!
Μεγάλη κουβέντα, πράγματι, οι Ολλανδοί. Στα δικά μου μάτια πάντως η τωρινή φουρνιά του πατατράκ στα προκριματικά φαίνεται να έχει μεγαλύτερες προοπτικές από εκείνη την ομάδα του 2010, για παράδειγμα (προφανώς η ομάδα του 1998 και του 2000, για να μην μιλήσουμε για παλιότερα, κινείται σε εντελώς άλλα επίπεδα και είναι εκτός κουβέντας). Το ταλέντο δεν λείπει και μάλλον έχουν ήδη βρει τον ηγέτη της επόμενης δεκαετίας (Μέμφις). Όμως υπάρχουν πολλοί αστερίσκοι, με πρώτο και καλύτερο το προπονητικό επιτελείο (Μπλιντ, φαν Μπάστεν και φαν Νίστελρόι -σοβαρά;). Για να μην μιλήσουμε για αυτό το ακατανόητα μπλαζέ ύφος ή τη στάμπα του διαχρονικού underachiever.
Σκεψου επισης οτι στο προπονητικο τιμ ηταν νομιζω μεχρι προτινος μεχρι κ ο Πατρικ Κλουιφερτ-κΚλααφερτ-Κλαιφερτ.
Εχουν αξιολογο υλικο, αλλα σε μικροτερη ποιοτητα κ ποσοτητα απο παλιοτερα.
Τελος, ακομα κ η γενια του 2000, η πραγματικα αρτιοτερη τεχνικα Ολλανδια που εχω δει live, απετυχε με Φαν Χααλ! Αυτο ακομα μου μοιαζει σαν ψεμα ας πουμε
Jernesto συμφωνώ με αυτό που λες και όπως το λες, η Ολλανδία του Μουντιάλ ήταν ένα τεράστιο τρικ, μόνο που εκείνη την ώρα, βλέποντάς της, με τα κόλπα του Φαν Χάαλ, τις μπλόφες και τα 3-5-2 του, με έναν-δυο πιτσιρικάδες που δεν (καλο)ξέραμε, με τα πέντε στην Ισπανία και με το γεγονός ότι δεν ήθελε και πολύ τελικά για να το σηκώσει, μας έμεινε η εντύπωση ότι κάτι μαγικό συμβαίνει στον κόσμο των οράνιε.
Και όντως ήταν κάτι μαγικό κατά κάποιο τρόπο.
Ας μην στείλουμε απο τώρα το φορμάτ των 24 στο πυρ το εξώτερο. Προσωπικά βρίσκω τα θετικά περισσότερα απο τα αρνητικά. Ο Μπέιλ δεν θα χει την τύχη του Γκίγκς και του Μπέστ. Κάποιες ομάδες βρήκαν κίνητρο να το παλέψουν μέχρι τέλους. Οι Ισλανδοί το πίστεψαν και προκρίθηκαν, πρώτοι μάλιστα. Η Κύπρος, με το παλιό σύστημα θα είχε για το τέλος 2 ματς αγγαρείας. Τώρα, είχε 2 τελικούς.
Γεια χαρά,
η αλήθεια είναι ότι σε περιπτώσεις τύπου Μπέιλ (αν και δεν είναι πολλές) το νέο φορμάτ αποδίδει κάποιου είδους δικαιοσύνη.
Και ναι, ήταν μια χαρά ωραίο το θέαμα όλων αυτών που βρήκαν την άκρη τους στο όνειρο.
Και ναι, η Κύπρος έδωσε δυο τελικούς και αυτό είναι σαφώς καλύτερο από το να είχε κάνει δυο αγγαρείες. Αλλά την ίδια στιγμή, στο ίδιο όμιλο, το Βέλγιο έκανε ένα σωρό αγγαρείες. Θα προτιμούσα να βλέπαμε «τελικούς» ανάμεσα στις καλύτερες ομάδες κάθε ομίλου ή να νιώθουν πχ οι Βέλγοι ότι αρκεί ένα κακό ματς για να μείνουν απ’ έξω, να πάνε να παίξουνε στην Κύπρο και να βάζουν τα πόδια τους στη φωτιά. Τώρα μόνο που δεν τους πήρε ο ύπνος στο ημίχρονο.
Επίσης, ό,τι και να γίνεται στα προκριματικά, η αλήθεια είναι ότι αυτό που μας ενδιαφέρει πραγματικά είναι τι γίνεται μετά. Ακόμα κι αν στην πορεία αποδειχτεί ότι το νέο φορμάτ δημιουργεί αμφίρροπες καταστάσεις μέσα στη σεζόν, το τίμημα θα είναι ότι θα ‘ρχεται το καλοκαίρι και θα βλέπουμε έναν όμιλο (πιθανό σενάριο) με Πορτογαλία-Αυστρία-Σλοβακία-Βόρεια Ιρλανδία. Στο προηγούμενο Euro υπήρχε όμιλος με Πορτογαλία-Ολλανδία- Δανία-Γερμανία. Κάτι που δεν παίζει να ξαναδούμε.