Οι πτησεις του Μπεργκαμπ

Το διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ «Offside Festival» σηκώνει το σημαιάκι του για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Το τριήμερο 25-27 Μαΐου στην Αποθήκη 1 του λιμανιού της Θεσσαλονίκης θα «συνυπάρξουν» και θα παίξουν μπάλα παρέα ο Κλαφ, ο Σόκρατες, ο Εσκομπάρ, ο «Γκάζα», ο Καντονά και πολλοί ακόμα. Οι «Πτήσεις» μίλησαν με τον Μιχάλη Σπανό, υπεύθυνο του φεστιβάλ και «βασικούρα» με τη φανέλα της Parenthesis) (InEdit Festival, ΠΙΚ ΝΙΚ urban Festival), για μπάλα, ντοκιμαντέρ, τις «γριές», τα οδοιπορικά του Άρη και το class του Ντίμιταρ Μπερμπάτοφ.

Γεια σου Μιχάλη, τι ακριβώς είναι το Offside Festival που έρχεται για πρώτη φορά στη χώρα μας;

Το Offside Festival είναι ένα φεστιβάλ με ποδοσφαιρικά ντοκιμαντέρ.  Ντοκιμαντέρ για μεγάλους παίκτες, μεγάλες ομάδες, για ανέκδοτες ποδοσφαιρικές ιστορίες,  για την επίδραση του ποδοσφαίρου στην κοινωνία. Ένα φεστιβάλ για ποδόσφαιρο. Τόσο απλό και τόσο ενδιαφέρον ταυτόχρονα.

Τι θα δούμε στη διάρκεια του τριημέρου; Υπάρχει κάποιο φιλμ που μας συμβουλεύεις να μη χάσουμε με τίποτα;

Το πρόγραμμα διαμορφώνεται και θα ανακοινωθεί πλήρως τις επόμενες μέρες. Spoiler Alert! Μην χάσετε το «I Believe in Miracles» για τον Μπράιαν Κλαφ και τη μεγάλη Νότινγχαμ Φόρεστ. Εξαιρετικά ενδιαφέρον από μόνο του αλλά και εξαιρετικά επίκαιρο με την Λέστερ, που χτες έκανε όλο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη ευτυχισμένο.

Πόσο θάρρος χρειάζεται για να σηκώσεις το σημαιάκι; Με άλλα λόγια, πώς πήρατε την απόφαση να το διοργανώσετε; Ξέρεις, τα ποδοσφαιρικά ντοκιμαντέρ ίσως να φαντάζουν κάπως παράταιρα στη χώρα που η φράση «γκαζέτα, δεν βρίζω να περάσει» θα έπρεπε να περιλαμβάνεται στα λεξικά.

Η αλήθεια είναι ότι έχει καταλήξει να είναι (τουλάχιστον στην Ελλάδα) δύσκολο ή και πολύ εύκολο. Δεν θα έπρεπε να είναι. Οι διαιτητές, οι βοηθοί είναι βοηθητικά στοιχεία στο παιχνίδι, δεν πρέπει (όσο είναι ανθρωπίνως δυνατό) να είναι κομμάτι του. Ξέρεις, σαν παρέα στο γραφείο βλέπουμε πολύ μπάλα. Αλλά στην Ελλάδα έχει συνδεθεί το ποδόσφαιρο με το γήπεδο. Δεν είναι μόνο το γήπεδο όμως, είναι πολλά περισσότερα. Θέλαμε να βάλουμε τον κόσμο να δει το ποδόσφαιρο από μια διαφορετική οπτική σε ένα τελείως διαφορετικό , ασυνήθιστο για αυτόν μέρος για ποδόσφαιρο, μια κινηματογραφική αίθουσα.

Αν και έχετε μεγάλη εμπειρία στη διοργάνωση κινηματογραφικών φεστιβάλ, μήπως με το «Offside» νιώθετε λίγο όπως ένας ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται για πρώτη φορά στο Τσάμπιονς Λιγκ;

Ισχύει αυτό. Τα τελευταία χρόνια, επαγγελματικά και όχι μόνο, ο κινηματογράφος είναι στην καθημερινότητα μας. Δεν θα έλεγα όμως Τσάμπιονς Λιγκ. Θα έλεγα σαν ένας ποδοσφαιριστής που έχει να παίξει μήνες ή και χρόνια. Θεωρητικά ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, αλλά δεν ξέρεις αν θα σου βγει στο γήπεδο. Αλλά μόλις πατήσεις χορτάρι χαίρεσαι τρελά. Μετά το τέλος θα ξέρεις.

Είναι κάπως σουρεαλιστικό που η πρώτη διοργάνωση του «Offside» πραγματοποιείται τη χρονιά που ο Ηρακλής έχει κάνει πιο πετυχημένη σεζόν από τους άλλους δύο της πόλης. Σατανικό σχέδιο των «γριών» ή απλή σύμπτωση;

Χαχα! Με βάζεις σε «οπαδικές συζητήσεις». Γενικά θεωρώ ότι πολύ λίγα πράγματα στη ζωή γίνονται τυχαία. Όλα έχουν μια εξήγηση από πίσω για αυτό και γίνονται. Οπότε δεν το θεωρώ σύμπτωση. Το γιατί ο Ηρακλής πήγε τόσο καλά ή γιατί ο ΠΑΟΚ δεν πήγε τόσο εξηγείται κάπως. Ο Άρης πήγε καλά πάντως. Τον στόχο του τον πέτυχε για φέτος. Κάθε χρόνο αν βάζεις στόχους και τους πιάνεις είσαι σε καλό δρόμο.

Κατά τη γνώμη σου, τι έχει να προσφέρει το genre του ντοκιμαντέρ στον τρόπο με τον οποίο καταλαβαίνουμε το ποδόσφαιρο;

Θα είμαι ειλικρινής. Δεν ξέρω αν έχει προσφέρει ακόμα, στην Ελλάδα τουλάχιστον έχουν παιχτεί πολύ λίγα. Και σίγουρα ντοκιμαντέρ τύπου «Ronaldo» δεν σου αλλάζουν την ζωή. Έχει όμως τόσα πολλά να δώσει σαν genre που αξίζει να του δοθεί η απαιτούμενη προσοχή. Σου υπενθυμίζει και σε κάνει κομμάτι μιας ιστορίας. Σε κάνει να νοσταλγείς και να θυμάσαι. Αυτό που εμένα μου αρέσει είναι ότι μπορείς όσο εύκολα να μυθοποιήσεις κάποιον το ίδιο εύκολο είναι να απομυθοποιήσεις. Και αυτό είναι ωραίο, γιατί είναι τελικά αληθινό.

To 1971 o Χέλμουτ Κόσταρντ στο «Football as Never before» έστησε οκτώ κάμερες πάνω στον Τζορτζ Μπεστ και κατέγραψε κάθε του κίνηση για 90 λεπτά σε ένα ματς της Γιουνάιτεντ εναντίον της Κόβεντρι. Ποιος σύγχρονος ποδοσφαιριστής θα άξιζε να στηθεί πάνω του ένα αντίστοιχο ποδοσφαιρικό πείραμα;

Οκτώ κάμερες θα ήθελα να στηθούν πάνω στον Τσάβι. Να δεις πώς κινείται με ή χωρίς την μπάλα, πώς βλέπει το γήπεδο. Το πώς βρισκόταν (2-3 χρόνια πριν τουλάχιστον) πάντα κοντά στη μπάλα και απλά την άγγιζε για να τη στείλει εκεί όπου ήθελε ήταν μαγικό. Θα ήθελα πάντως και ένα πείραμα με μία κάμερα πάνω στα πόδια του Μέσι. Όχι παραπάνω, μία κάμερα μόνο. 90 λεπτά να βλέπω πώς τρέχει, πώς ντριμπλάρει.

Πιστεύεις ότι υπάρχει ελληνική ποδοσφαιρική κουλτούρα ή τελικά τα καλύπτει όλα η σκόνη που σηκώνουν αδιάκοπα οι κάθε λογής μεγαλοπαράγοντες και παραγοντίσκοι (διοικήσεις, τύπος κτλ);

Σίγουρα υπάρχει αλλά γίνεται να χαλάσει. Όταν είσαι 5-6 χρονών και παίζεις σε ένα γήπεδο μια αλάνα έχεις στο μυαλό σου μόνο την μπάλα, πως θα βάλεις «γκολάρες». Από εκεί πρέπει να το πιάσουμε και να το εξελίξουμε.

Ποιος Έλληνας ποδοσφαιριστής/προπονητής πιστεύεις ότι δικαιούται το δικό του ντοκιμαντέρ;

Είμαι 31 χρονών. Δεν έχω ζήσει τους παιχταράδες του παρελθόντος. Θα ήθελα να δω για Κούδα και Χατζηπαναγή. Για να δω αν όντως ήταν τόσο μεγάλοι παίχτες ή έχουν μυθοποιηθεί με τα χρόνια. Να δω ολόκληρη την ιστορία, αντικειμενικά και όχι μόνο κλιπάκια στο Youtube.

Πώς είναι να ζεις στην ίδια πόλη που έχει την τιμή να φιλοξενεί τον Ντίμιταρ τον Μπερμπάτοφ;

Ο Μπερμπάτοφ ήταν τεράστιος παίκτης. Υπογράμμισε το ήταν. Και η Θεσσαλονίκη είχε την τιμή να τον υποδεχθεί  και να περιμένει πολλά περισσότερα . Σε κάθε περίπτωση το ότι ήρθε παίκτης τέτοιου βεληνεκούς στην Ελλάδα είναι μεγάλη υπόθεση.

Το 3-5-2 που επιχείρησε να παίξει ο Τούντορ ήταν μια κακή ιδέα ή μια τακτική επανάσταση που δεν εκτίμησε η Τούμπα;

Τα σχήματα τα κάνουν οι παίκτες. Ίσως οι συγκεκριμένοι παίκτες δεν μπορούσαν υποστηρίξουν αυτή τη διάταξη. Πάντως μου άρεσε πολύ η ιδέα. Ένα επιθετικό σχήμα πρέπει να είναι ζητούμενο για μένα. Ακόμα και αν δεν φέρνει στην αρχή αποτελέσματα.

Χωρίς να γκουγκλάρεις, μπορείς να θυμηθείς δύο από τα χωριά που επισκέφθηκε τη φετινή σεζόν ο Άρης;

Κοκκινόχωμα και Αγιονέρι

Αν σου έλεγαν ότι ο Μπιέλσα αναλαμβάνει μια ελληνική ομάδα, θα παρατούσες τα πάντα προκειμένου να καταγράψεις την κάθε του μέρα στο ελληνικό ποδόσφαιρο;

Εύκολα!

Κούδας, Κούης ή Χατζηπαναγής;

Χατζηπαναγής

Μαχρέζ ή Βάρντι;

Βάρντι

Από τη Βαρκελώνη μάς έχετε φέρει μέχρι στιγμής το «InEdit» και τώρα το «Offside». Το επόμενο σχέδιο μήπως είναι να φέρετε την Μπαρτσελόνα για φιλικά;

Πού το ξέρεις;;;;  Πέρα από την πλάκα, η Βαρκελώνη είναι μια ζωντανή πόλη, μια μητρόπολη του κόσμου, έχουμε ζήσει εκεί και είναι πηγή για ιδέες. Σε όλα, αθλητισμό, πολιτισμό, τεχνολογία.

Πώς θα εξηγούσες απλά και κατανοητά τον κανόνα του offsideσε κάποιον τελείως άσχετο με το ποδόσφαιρο;

Τελείως μπακαλίστικα και καφενειακά: Δεν μπορείς να δώσεις την μπάλα σε συμπαίκτη σου αν είναι τελείως μόνος του στην επίθεση.

Ολοκληρώνεται το φεστιβάλ, νιώθεις ικανοποίηση και περιμένεις με λαχτάρα την επόμενη μέρα να δεις να το σηκώνει στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ η…

…Ρεάλ, και πέστε να με φάτε!

Tagged: σινεμά, Μιχάλης Σπανός, Offiside Festival, Parenthesis