Τη United τη μετράς σε τίτλους και το Madchester σε καλοκαίρια
13 Μαΐου 2016 § Σχολιάστε
Οι Stone Roses κυκλοφόρησαν πριν λίγες ώρες νέο υλικό μετά από δυο δεκαετίες και οι «Πτήσεις» ανατρέχουν στο 1989, τότε που ο Σερ Άλεξ έπαιρνε αθόρυβα τη σκυτάλη από τον Ίαν Μπράουν κρατώντας την πόλη για πάντα στο προσκήνιο.
Ο θεός, λένε, έφτιαξε τον κόσμο σε έξι μέρες και την έβδομη ξεκουράστηκε. Αυτό που δεν λένε είναι ότι το καλοκαίρι του 1989 αποφάσισε να ξεσαλώσει στο Μάντσεστερ. Και εγένετο το «δεύτερο καλοκαίρι της αγάπης», κατά την ποπ κουλτούρα, δηλαδή η ενθουσιώδης, πολύχρωμη και τριπαριστή κορύφωση της Madchester scene. Αναμφίβολα, ο θεός έφτασε με καθυστέρηση. Τα υλικά ήδη βρίσκονταν εκεί, συγκεντρωμένα σε κλαμπ, στα κουφάρια παρατημένων αποθηκών, στα γραφεία της Factory, στα ρουχάδικα της πόλης, στα πολύχρωμα χαπάκια, στα εξώφυλλα του i-d και στα αυτοσχέδια φλάιερ. Ένα φασαριόζικο και ηδονικό χάος, περίπου τυχαίο περίπου ενορχηστρωμένο, την ένταση και το βάθος του οποίου διαμόρφωναν δυο-τρεις ιδιοφυΐες, μεταξύ των οποίων ο Τόνι Ουίλσον, ιδιοκτήτης της Factory,αποδείχτηκε ο πιο καπάτσος και ο πιο εγωπαθής ώστε στα δικά του χέρια να βρεθεί η μπαγκέτα που έδινε το γενικό τόνο.
Για πολλούς, όλα ξεκίνησαν ένα χρόνο πριν το 1989, στο λάιβ των Stone Roses στο International, ενώ για άλλους όταν τα tribal φωνητικά του «voodoo ray» έπαιρναν σβάρνα αφτιά και μυαλό (μήπως άραγε ακόμα και αυτή η διχογνωμία να ήταν μία επιπλέον ένδειξη του χάους;). Ωστόσο, αυτό που συνέβη το καλοκαίρι του 1989 άγγιζε τα όρια του διονυσιασμού. Συνεχόμενα πάρτι και λάιβ σε αποθήκες, κλαμπ και λαγκάδια. Ήταν σαν να είχε ρίξει κάποιος LSD και exstasy στο νερό της πόλης. Η εργατική τάξη πριν πάει στο παράδεισο, χόρευε, ίδρωνε, γινόταν το επίκεντρο της μουσικής κουλτούρας ως ρέιβερ κι αν άκουγε μια οποιαδήποτε μπάντα, θα λουζόταν από χορευτική, εύπεπτη και ναρκισσιστική ψυχεδέλεια. Αν ο θεός, λοιπόν, έπρεπε να ξεσαλώσει για μία στιγμή, αυτή ήταν η κατάλληλη.
Στην ίδια πόλη, λίγα χιλιόμετρα όμως πιο μακριά από τα παραπάνω, ένας ακραιφνής Εργατικός, προσπαθούσε να δώσει πνοή στο κουφάρι μιας ομάδας. Ο Σερ Άλεξ το καλοκαίρι του 1989 ξεκινούσε την τρίτη του σεζόν στο τότε νεκροταφείο ποδοσφαιριστών που ονομαζόταν Όλντ Τράφορντ. Την εποχή που οι Happy Mondays εμφανίζονταν στο «top of the pops» και τα λεπτοκομμένα κίτρα των Stone Roses πάνω στα έργα του Πόλοκ ήταν κάτι σαν τη νέα μπανάνα του Άντι Ουόρχολ, η Γιουνάιτεντ -ως συνήθως- παρέπαιε. Η ριζική αναδιάρθρωση του ρόστερ (μια ακόμα κοσμογονία μικρότερης κλίμακας που λάμβανε χώρα στο Μάντσεστερ εκείνης της εποχής) δεν είχε αποδώσει τα αναμενόμενα και οι οπαδοί της δεν ήταν ευχαριστημένοι. Στην αυτοβιογραφία του, ο Φέργκιουσον αναφέρει ότι ο Δεκέμβριος του 1989 ήταν η πιο δύσκολη και σκοτεινή περίοδος στα 26 χρόνια που έμεινε στην ομάδα. Το γκολ που σημείωσε ο Μαρκ Ρόμπινς στον αγώνα κυπέλλου με αντίπαλο τη Νότινγχαμ Φόρεστ το Γενάρη του 1990 έδωσε την πρόκριση στη Γιουνάιτεντ, κράτησε τον κόουτς στη θέση του και δημιούργησε ένα από τα μεγαλύτερα «what if»στην ιστορία του βρετανικού ποδοσφαίρου. Το καλοκαίρι του 1990 βρίσκει τη Γιουνάιτεντ κυπελλούχο και τους Stone Roses στο Spike Island να γιγαντώνουν το madchester σε «εθνικό πολιτισμικό κεφάλαιο».
Αν και ομολογουμένως τίποτα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν το μαρτυρούσε, ο αέρας αναγέννησης ήταν εκεί από ήδη από το ξεκίνημα της σεζόν 1989-1990 –όχι όμως αποκλειστικά για τη Γιουνάιτεντ. Μόνο οι παρατηρητικοί τον είχαν προσέξει στο τέλος της προηγούμενης περιόδου. Στον απόηχο του Χίλσμπορο, το πρωτάθλημα κρίθηκε στις καθυστερήσεις της τελευταίας αγωνιστικής, σε εκείνο το Λίβερπουλ-Άρσεναλ 0-2. Η Λίβερπουλ έχασε τον τίτλο στην έδρα της και οι οπαδοί της χειροκρότησαν τους νέους πρωταθλητές. Ο δημοσιογράφος Τζέισον Κόουλι στο βιβλίο του «Το τελευταίο παιχνίδι»χαρακτηρίζει το συγκεκριμένο αγώνα αυτό ως ορόσημο για το αγγλικό ποδόσφαιρο λόγω της στάσης των οπαδών.
Παρόλα αυτά, οι ακόμα πιο παρατηρητικοί θα έλεγαν ότι η σταδιακή αποκλιμάκωση της γηπεδικής βίας σίγουρα οφείλεται στο μούδιασμα λόγω Χίλσμπορο, ωστόσο είχε αρχίσει να συντελείται λίγο νωρίτερα μακριά από τα γήπεδα. Ο Μαρκ Γκίλμαν στη μελέτη του «Football and Drugs: Two worlds Collide» σημειώνει ότι στα τέλη της δεκαετίας του ’80, καθώς το κίνημα των football casuals είχε φθίνει και η καταστολή πέριξ και εντός των γηπέδων είχε αυξηθεί, οι οπαδοί μπορούσαν να βρουν εύκολα ναρκωτικά, lsd και extasy, μόνο σε ρέιβ πάρτι και λάιβ. Όταν όμως «βλέπεις κύκλους» είσαι πρακτικά ανίκανος να παίξεις ξύλο με τους απέναντι. Το αξίωμα «καλή μουσική, καλά ναρκωτικά, όχι βία», σημαία των ρέιβερς και όλου του madchester, κυριάρχησε στις τάξεις των οπαδών, τονίζει ο Γκίλμαν. Εξάλλου, γελαστοί ρέιβερς και οπαδοί όχι μόνο είχαν τις ίδιες ταξικές καταβολές, αλλά πολλές φορές ήταν και οι ίδιοι άνθρωποι.
Η εβδομαδιαία «αποφόρτιση» της εργατικής τάξης μετατοπίστηκε από τα ετοιμόρροπα γήπεδα στις εξοχές. Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι πως ο χουλιγκανισμός είχε αρχίσει να επιστρέφει στα βρετανικά γήπεδα, όταν ο πρώτος (ή μήπως ο μοναδικός;) κύκλος της σκηνής του Μάντσεστερ ολοκληρωνόταν και ο «ηθικός πανικός» για τους ρέιβερ είχε κυριαρχήσει. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ήρθε η Πρέμιερ Λιγκ να αλλάξει αμετάκλητα τους κανόνες και κυρίως τη σύσταση των οπαδών στα γήπεδα.
Οι Stone Roses τα παράτησαν συμπτωματικά την εποχή που η πιτσιρικαρία της «τάξης του 92» μετέτρεπε το Όλντ Τράφορντ από νεκροταφείο σε «θέατρο των ονείρων». Ωστόσο, μία φήμη και δύο αλήθειες διαφορετικούς (μα πλήρως ανυπόστατους) συνειρμούς. Η φήμη λέει ότι μεσολάβησαν πέντε χρόνια μέχρι το δεύτερο δίσκο των StoneRosesεπειδή τα 3/4 της μπάντας παρακολουθούσαν τη Γιουνάιτεντ. Οι δε αλήθειες είναι πως τα τραγούδια τους ακούγονται σε κάθε αγώνα, ενώ στην αποχώρηση του Γκάρι Νέβιλ ο Ίαν Μπράουν τραγούδησε προς τιμήν του το «This is the one». Το ίδιο τραγούδι, που εντελώς ειρωνικά, πρόκειται να ακουστεί στο Etihad τον προσεχή Ιούλιο στο reunion της μπάντας.
(κείμενο γραμμένο για το #HUMBA22)
Οι πτησεις του Μπεργκαμπ 
Σχολιάστε