Η ατελής τούμπα του Μίροσλαβ Κλόζε
23 Ιουνίου 2014 § 3 Σχόλια
Αν κάποτε οι επόμενες γενιές μας ρωτήσουν τι υπήρξε αυτός ο γερμανός που έχει πετύχει τα περισσότερα γκολ στην ιστορία των Μουντιάλ, πιθανότατα θα χαμογελάσουμε αμήχανα χωρίς να ξέρουμε τι να απαντήσουμε. « Read the rest of this entry »
Ο Αντρέα Πίρλο ανήκει σε όλους μας
15 Ιουνίου 2014 § 1 σχόλιο
Ένα εγκώμιο για τον Αντρέα Πίρλο μοιάζει όσο περιττό θα ήταν αν τονίζαμε την ζωτική σημασία του ήλιου. Αυτονόητο, χιλιοειπωμένο, αδιαμφισβήτητο. Αλλά είναι συγχρόνως απαραίτητο, μια ηθική προσταγή. « Read the rest of this entry »
Ο υπέροχος Γκάμπι
25 Μαΐου 2014 § 2 Σχόλια
Μερικές σκέψεις για τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, για το γκολ του Ράμος, την αηδία που λέγεται Κριστιάνο Ρονάλντο και τον υπέροχο ποδοσφαιρικό ήρωα της Ατλέτικο που δεν κατάφερε να σηκώσει το κύπελλο, τον Γκάμπι.
O άνθρωπος καταπέλτης
5 Μαρτίου 2014 § Σχολιάστε
Υπάρχουν συστήματα, διατάξεις, θεωρίες, τακτικές, αναλύσεις, ανάποδες πυραμίδες και κανονικές πυραμίδες, μπλοκάκια, σημειώσεις, overlap και box to box, δεκάρια, εννιάρια και ψευτοεννιάρια, υπάρχουν τα φάουλ, τα κόρνερ, τα πέναλτι, τα πλάγια άουτ και υπάρχουν και τα πλάγια άουτ του Ρόρι Ντέλαπ. Σόρι, υπήρχαν. Ο Ιρλανδός μέσος έκοψε τη μπάλα πριν από λίγο καιρό, στα 37 του, αφήνοντας πίσω τον μύθο του καλύτερου εκτελεστή πλάγιων άουτ που γνώρισε αυτός ο κόσμος. « Read the rest of this entry »
Γιατί θα διασκεδάζουμε και εμείς στο χορτάρι
14 Φεβρουαρίου 2014 § 1 σχόλιο
Photo credit: Gabriel Uchida
Την άνοιξη του 1997 η αυλή του σχολείου έχει γεμίσει με γαλάζιες φανέλες. Είναι η δεύτερη εμφάνιση της Μπαρτσελόνα, αρκετά όμορφη και για κάποιους πιο όμορφη ακόμα και από την κλασική με τις μπλε και κόκκινες ρίγες. Οι περισσότερες φανέλες έχουν τυπωμένο στην πλάτη το 9, το 9 του Ρονάλντο, «αυτού που τους περνάει όλους, τον έχεις δει;» Ποιος δεν τον έχει; « Read the rest of this entry »
Ο τόπος για ‘σένα
12 Νοεμβρίου 2013 § 2 Σχόλια
Είμαι σίγουρος ότι θα προτιμούσα να κάνω το Πειραιάς-Χάλκη, σχεδόν δυο μέρες ταξίδι, με τον αγέραστο «Βιτσέντζο Κορνάρο» από το να δω δεμένος σε μια καρέκλα τρία σερί παιχνίδια ομάδων του Μπάμπη Τεννέ. Αυτός είναι όμως. Και αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς είναι ίσως ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό, ό,τι πιο κοντά στην ουσία του ελληνικού ποδοσφαίρου -ούτε ο Βίκτωρας και ο Θωμάς, ο Κόκκαλης, ο Μαρινάκης και οι Βαρδινογιάννηδες, ούτε ο Αλαφούζος, ο Κομπότης ή ο Πανόπουλος. « Read the rest of this entry »
